Lang verhaal van een indrukwekkende reis

Dinsdag 19 maart 2013
Deze morgen werd ik echt verschrikkelijk, om vijf uur, wakker. Ik had enorm veel last van mijn buik en van diarree. De vieze verhalen zal ik iedereen besparen, maar het voelde niet echt goed. Ik ging enorm twijfelen of ik wel moest gaan. Uiteindelijk heb ik na overleg met de sisters besloten om toch mee te gaan. We zouden stoppen indien dit gewenst was. Iets na zessen werd ik op een kruispunt ergens in Kumasi opgehaald door sister Caroline en Steven (de nieuwe chauffeur). De auto was een Toyota jeep inclusief airco en muziek. Helemaal niet vervelend om met deze auto op stap te gaan.

De eerste stop die we hadden was bij een tankstation. Hier kreeg de nieuwe driver even wat les van sister Caroline. Steven moest tijdens het tanken altijd uit te stappen en mee te kijken met wat er gebeurde. Hij moest erop toezien dat de tank volledig gevuld werd. Ook moest hij altijd eerst vragen of de mannen wisselgeld hebben. Nadat de auto weer volgetankt was reden we richting het huis van een pater. Hier moesten we iets afgeven. Eenmaal bij het huis liep sister Caroline door de poort om deze open te doen. Echter, de pater was zelf niet achter de poort aanwezig, maar er waren wel een aantal honden. De trok de deur heel snel dicht en begon keihard te lachen en te vertellen dat er twee grote honden waren. Ze bleef de deur ook heel strak vasthouden. Ze was bang dat als ze de deur losliet, de honden naar buiten zouden komen. Op een gegeven moment was ze het staan bij de poort zat. Ze liet heel voorzichtig de deur los, rende naar de auto en dook erin. De poort bleef, erg lachwekkend, gewoon dicht. Van de honden was geen spoor te zien. In de auto vroeg ik haar enigszins sarcastisch of ze toevallig bang was voor honden. Op deze vraag kreeg ik een duidelijke YES op geantwoord. Een paar minuten later kwam de pater de deur open doen. Van het huis van de pater reden we verder, op weg naar de kust. Onderweg kreeg Steven nog even wat belangrijke rij-tips van de sisters. Zo moest hij niet te dicht bij een andere auto stoppen, omdat dan de kans bestaat dat je niet meer weg kunt rijden als de auto voor je niet meer in beweging komt. Ook diende hij rechts van de weg te rijden en niet in het midden. Bij dorpen en kuilen moest hij flink gas terugnemen en ik hoorde regelmatig: Slow down, slow down! Het ging allemaal hartstikke goed. Eenmaal in Cape Coast gingen we naar de plaats waar we die avond zouden slapen. Het was een terrein van de brothers. Het was een mooi park met hier en daar wat gebouwen waar mensen konden slapen. We bleven niet lang, want we moesten snel door, verder naar het westen.

Het was een flinke reis naar Takoradi (en verder), waarbij ik wel erg gelachen heb. Sister Caroline had het erg naar haar zin met de muziek die op stond. Tijdens de katholieke liederen zong ze uit volle borst, best heel hoog, met de liedjes mee. Het liefst danste ze er ook nog bij! Vervolgens kwamen er ook wat meer Afrikaanse liederen en ik lag helemaal in een deuk. De cd’s haperden nog wel eens en dit zorgde ervoor dat Sister Caroline soms even mis zat met zingen. Vervolgens ging ze zelf ook met haar stem haperen om weer het juiste te zingen. Enkele andere typische dingen van de reis waren Long vehicle en Thank you Lord. De gehele weg naar Takoradi (en verder) zaten we achter verschillende grote, lange voertuigen. Dit hield ons heel erg op. We waren hierdoor lang onderweg. Uiteindelijk werden de long vehicles gebombardeerd tot vrienden van Steven, de chauffeur. De Thank you Lord werd regelmatig geroepen als we een bepaald punt gepasseerd waren, als we een hobbel overwonnen hadden of gewoon in het niets. Kortom, ik heb me zeker niet verveeld tijdens de reis.

Het doel van de reis was om verschillende kinderen op te zoeken die ooit zijn thuisgebracht. Twee jaar geleden zijn er in totaal vijf kinderen thuisgebracht. Afgelopen augustus bleek dat drie kinderen, helaas, weer terug waren gegaan naar de stad. Deze kinderen zijn vervolgens uit het boek van de sisters gehaald. Een van de kinderen is afgelopen augustus niet gevonden en de ander deed het goed op school. Allereerst gingen we op zoek naar de jongen die afgelopen augustus niet is gevonden. Het voordeel van deze reis was dat de sister een foto van de jongen mee had gebracht. De jongen moest op dit moment 15 zijn, maar was 13 toen hij werd thuisgebracht. Dit was in 2011. In het dorp vroegen we aan enkele mensen of ze de jongen herkenden. Niemand kende de jongen en dat was best een teleurstelling. Op een gegeven moment kwam er een klein meisje naar ons toegelopen. Zij had de jongen herkend en we moesten haar volgen. De sister ging liever met de auto, maar de plek was beter te bereiken te voet. We liepen met het meisje mee door een wijk die te bestempelen valt als een krottenwijk. Overal lagen plastic zakjes, de huizen waren nog van leem gemaakt en de behoeften werd overal gedaan. We liepen langs een naakte jongen die aan het overgeven was aan de rand van de weg. Ook sprongen we over enkele kippen die wat rondscharrelden. Er liep geen elektriciteit door de wijk en er waren nauwelijks wegen aanwezig. Ik kon me ergens wel indenken dat de jongen het huis had verlaten.

Toen we de jongen hadden gevonden was iedereen heel erg blij. De huidige status van de jongen was echter minder De jongen ging sinds dit jaar niet meer naar school en sinds twee weken gaat hij ook niet meer naar de kerk. De afgelopen periode heeft een tijd in Accra gewoond en is toen weer teruggekeerd. De laatste dagen heeft de jongen in het bos gezocht naar spullen die hij kon verkopen. Hij was helemaal gericht op het verdienen van geld. De mensen die om ons heen stonden, vertelden ook alleen maar slechte dingen over de jongen. De oom van de jongen kwam met een ander verhaal. Hij vertelde dat de familieleden, de docenten op school en de father hebben gesmeekt of de jongen weer terug wilde keren naar school en naar de kerk. Dit raakte de jongen duidelijk en ook ons. De sister liet de jongen een duidelijke keuze maken. De sisters en alle vrijwilligers gaven om hem, zouden hem komen opzoeken en wilden hem niet laten vallen. Echter, de jongen moest zelf de keuze maken of hij met de sisters mee wilde werken of dat hij koos voor zijn vrienden. De keuze voor zijn vrienden zou echter wel betekenen dat hij dan nooit meer bij de sisters hoefde aan te kloppen en dat zijn naam werd geschrapt uit het boek. De jongen hoefde niet lang na te denken. Met tranen in zijn ogen koos hij voor de sisters. Met de jongen en zijn oom liepen we terug naar de auto. De oom kreeg wat geld, zodat de jongen een nieuw schooluniform kon kopen en een nieuwe tas. Van ons kreeg de jongen schriften, pennen, potloden, gummen en een liniaal. Er werd nog en groepsfoto gemaakt, waarna we voldaan weer in de auto klommen.

Thank you Lord…
… Dat de jongen na de periode in Accra en in het bos VANDAAG precies thuis was!
… Dat het kleine meisje de jongen herkende en ons naar het huis bracht!
… Dat er een oom was die om de jongen geeft en hem wil helpen!
… Dat de jongen ervoor heeft gekozen de school en de kerk te hervatten!
… Dat we de jongen hebben gevonden en dat hij mag beseffen dat er mensen zijn die om hem geven!

Van het huis van de jongen reden we vrolijk verder naar een andere jongen genaamd Joseph. Hij woonde om en nabij de grens van Ivoorkust. Ik De precieze plaatsnaam waar we naar zochten was Tikobo nr. 1. Het vinden van desbetreffende plaats was niet moeilijk, maar het vinden van de jongen wel! We reden door het dorp en vroegen wat rond. De sisters was hier vorig jaar ook geweest en keek goed rond of ze iets herkende. Ze wist zich nog te herinneren dat er geen markt was. Wat best bijzonder was, want het hele dorp stond ongeveer vol met marktkraampjes. Omdat ze er zeker van was dat er geen markt was, sloegen we een steil oplopende weg in, precies voor het dorp. Het moest een weg zijn aan de rechterkant en dit was de enige optie. Eenmaal boven vroegen we wat rond, maar niemand kende de jongen of zijn familie. De sister nam de beslissing om een dorp verderop te proberen. Dit was een flink eind rijden. In het dorp namen we weer een willekeurige weg aan de rechterkant. We reden opnieuw door een zeer smal straatje dat waarschijnlijk helemaal niet bedoeld is voor auto’s, maar dat maakte voor ons niet veel uit. We reden door, totdat de weg ineens ophield. De weg ging over in zand en we waren aan het strand beland. Er werden nog wat grappen gemaakt over het feit dat het dorp misschien opgeslurpt was door de zee, waarna we weer terugreden. Het begon steeds later te worden en de sister nam contact op met iemand die vorig jaar ook is mee geweest. Het telefoonnummer van de moeder was helaas spoorloos, maar we kregen wel een andere plaatsnaam. We gingen op zoek, maar wederom zonder resultaat. We probeerden nog een grote weg en na wat heuvels en dalen reden we een nieuw dorp in. We gingen op zoek naar een alleenstaand huis aan de rechterkant, voor een school. We reden verschillende wegen af, maar zagen niets. De laatste weg die we probeerden was gelukkig de goede! We zagen een huis en sister Caroline herkende de moeder. Ze renden naar elkaar toe en er was heel veel vreugde en blijdschap aanwezig! Er werden direct verschillende krukjes voor ons klaargezet, maar we moesten ons excuseren. We gaven een brood aan de moeder, waarna de moeder met ons mee reed naar de tante van Joseph. Joseph woont sinds zijn terugkeer in het dorp bij zijn tante. De tante heeft namelijk kinderen die ook een school bezoeken en zij woont dichter bij de school. Het is in Ghana tamelijk normaal dat kinderen niet bij de eigen ouders wonen, wanneer de ouders niet de juiste zorg kunnen bieden. Eenmaal bij de tante was er opnieuw luid gejuich te horen. De jongen kwam aanlopen en vertelde dat het goed met hem ging. Hij bezoekt nog steeds de school, maar hij blijft nog wel achter met Engels. Hij doet zijn best en helpt ook zijn tante zo nu en dan met het maken van brood. Er werden enkele foto’s gemaakt van de familiereünie en ook Joseph kreeg nieuwe schriften, nieuwe pennen, potloden, een gum en een liniaal. Het begon al donker te worden en helaas konden we niet lang blijven. Eenmaal in de auto was iedereen blij.

Thank you Lord…
… Dat we de jongen hebben gevonden na een hele lange reis en veel dwalen!
… Dat de moeder gelukkig is en dat Joseph regelmatig zijn moeder opzoekt!
… Dat de tante nog steeds in staat is om Joseph te onderhouden en dat hij nog naar school gaat!

Het werd, na het verlaten van het dorp, al snel donker. Het was half zeven en het was nog ruim vier uur naar Cape Coast. Hoewel het donker was, voelde ik me erg veilig in de auto. De chauffeur bleek een prima chauffeur, maar moet wellicht wel iets doen aan zijn ogen in het donker. Hij kon erg moeilijk inschatten hoe hoog heuvels waren en hier werd dan ook vaak een grap van gemaakt. De sisters riep dan ineens keihard dat er een heuvel was, waarna er keihard werd geremd. Vervolgens bleek het helemaal geen hoge heuvel te zijn. Andere keren werd er niets gezegd en zat ik ineens met mijn hoofd tegen het dak van de auto, omdat een heuveltje over het hoofd werd gezien. Al met al was het een prima rit, maar het duurde wel best lang. Ik at enkele koekjes, omdat ik niet echt trek had in eten dat ze langs de weg verkochten. Ik was best blij dat ik deze gister nog had aangeschaft. Rond elf uur waren we bij de brothers. Eenmaal in bed viel ik vrijwel direct in slaap.

De volgende morgen vertrokken we om acht uur weer richting Kumasi. De reis verliep weer precies zoals gister. Een lachende, goed rijdende Steven; Een zingende en dansende sister Caroline; Een vrolijk en tevreden kijkende Jennifer. Het meest opvallende van de reis terug was dat sister Caroline graag nog enkele mushrooms wilde kopen. Toen ze dit de eerste keer zei, moest Steven heel hard op de rem trappen om nog op tijd bij de mushrooms te stoppen. Helaas waren ze te duur en ook de tweede poging was niet goed. Ondertussen reden we al wat verkopers voorbij. Groot commentaar van de sister, maar Steven vertelde dat de mushrooms te klein waren. Uiteindelijk vonden we een goede verkoper en werden ook de champignonnen toegevoegd aan de kookingrediënten. Uiteraard volgde er nog een grap: Sister Caroline zei dat ze er nog meer wilde en toen Steven terug wilde rijden, had ze er toch al wel genoeg! De reis verder naar Kumasi verliep voorspoedig. We hoefden niet meer te stoppen en ook de drukte op de weg viel mee. Tegen een uur waren we in Kumasi en werd ik afgezet bij de rotonde van Santasi. Vanaf hier is het nog maar een klein stukje met de taxi naar het huis van Adwoa. Een taxi had ik zo gevonden, maar onderweg twijfelde ik flink of hij daadwerkelijk wist waar Siloam Hospital was. Net op het moment dat ik het wilde vragen passeerden we Siloam Junction en toen wist ik dat we goed zaten. Om half twee was ik weer terug bij Adwoa’s huis. Het was een goede reis geweest, waarin ik heftige dingen, maar ook mooie dingen heb gezien. Sister Caroline en Steven bedankt!