Letters schrijven en maskers kleuren

Lieve allemaal,

Hier weer een berichtje uit Ghana. Het gaat allemaal goed. Volgende week kan ik, zo lijkt het, eindelijk beginnen met mijn echte onderzoeken bij de verschillende scholen in en rond Kokobeng. Het is een kort weekje in verband met het paasweekend, maar ik kijk er al wel naar uit. Hierbij een kort verslag over het werk op de day-care, inclusief een verslag van een bewogen, ietwat teleurstellend, weekend. Bedankt weer voor alle berichtjes. Het doet me enorm goed om berichten uit Nederland te horen.

Veel liefs.

Donderdag en vrijdag
Donderdag en vrijdag ben ik in Kokobeng geweest. Ik was in eerste instantie helemaal blij om weer terug te gaan, want ik wilde graag wat kleding wassen. Eenmaal in Kokobeng was er een flinke tegenslag. De waterpomp was kapot, dus er was geen water. Dat wil zeggen: Geen water om kleding te wassen. Geen water om de wc door te spoelen. Geen water om te douchen. Gelukkig wel water om te drinken, want dat zit in zakjes. Het werd echt een flinke baaldag gezien het feit dat ik ook erg last had van m’n darmen… en ik de wc niet door kon trekken; Het erg warm was dus ik flink zweette… maar ik niet onder de douche kon; Mijn kleren echt opraakte… en dat er geen water was om het te wassen. Maar goed. Het is Afrika en je went eraan (althans, dat probeer je te doen).


Ik heb m’n was daarom maar even laten doen door iemand uit het dorp. Dit was ook prima! Verder heb ik de dagen op Kokobeng weer lekker spelletjes gedaan met verschillende kinderen. Zo heb ik met de kinderen maskers gemaakt. Helemaal fantastisch. Ook heb ik ze wat letters leren schrijven en enkele kleuren geleerd. Het waren twee rustige dagen in Kokobeng, maar het was wel even lekker bijkomen.

De vrijdag hadden we nog steeds geen water. Aan het ochtendritueel van insmeren (zonnebrand en deet) aankleden en haren kammen is daarom nog een activiteit toegevoegd. Emmers water halen om het toilet door te spoelen. Gelukkig had het flink geregend, dus de waterton was aardig gevuld. Vrijdag heb ik met vier kinderen aandacht besteedt aan het schrijven van letters. Ze hadden er de grootste lol in. Een leerling zei me steeds na en ik noemde hem papagaai. Dit vond hij prachtig en ook dit woord zij hij na. Bij het schrijven viel op dat de fijne motoriek niet helemaal goed ontwikkeld is bij de meesten, maar de letters leken in ieder geval op letters. Na het schrijfwerk heb ik met de kinderen maskers gemaakt. De maskers mochten ze inkleuren met potlood. Het kleuren binnen de lijntjes was voor het ene kind een hele opgave en voor het andere kind was het juist weer tamelijk eenvoudig. Uiteindelijk hadden de kinderen vier totaal verschillende maskers gemaakt. De grootste lol werd daarna beleefd met het maken van enkele foto’s. Daarna was er tijd om een hele tijd met de kinderen buiten te spelen. Het blijft een hele opgave om iedereen gelijke aandacht te geven, maar het gaat steeds beter. Gezien het feit dat de kinderen mijn Engelse uitleg van ‘ik kan niet met iedereen tegelijk spelen’ niet begrijpen, negeer ik soms de kinderen een beetje. Niet helemaal aardig, maar ik weet ook geen andere manier. Ze blijven echt aan me trekken en sleuren. ’s Middags toen de kids weg waren heb ik in alle rust aan mijn schoolwerk kunnen zitten. Dit was gewoon even genieten!

Zaterdag en zondag
Dat wat een enorm leuke zaterdag leek te worden, eindigde in een tamelijk fiasco. Zoals Judith me eens adviseerde: Bedenk voorafgaand aan je plannen wat er allemaal fout kan gaan. Nou zoveel dingen had ik nog niet bedacht hoor! De oorspronkelijke planning week maar iets af van de werkelijkheid.

Om zeven uur gingen we naar Kumasi en we konden met Dani en Mirjam meerijden… Niet waar. We vertrokken pas om negen uur, maar de landrover had een lekke band. Dus vertrokken we om half tien.
Denise en ik gingen samen met twee Ghanese docenten van de daycare naar een dorpje op een uur afstand… Niet waar. We bereikten de plaats van bestemming pas na drie uur in een trotro!
We betaalden de reis van de Ghanese docenten omdat zij ons zouden rondleiden… Niet waar. Ze waren er nog nooit geweest met als gevolg dat we twee keer voor een taxi hebben betaald voor iets dat we net zo goed met de trotro hadden kunnen doen!
We zouden om vier uur terug zijn, zodat we nog naar de stad konden… Niet waar. We zijn helemaal nooit in de stad geweest. Dus we hebben nog geen nieuw broodbeleg gekocht (jam en pasta) en hebben ook geen internetcafé bezocht.
Het dorpje bood een grot en een mooi uitzicht… Misschien waar, maar hier zijn we nooit gekomen. Op het moment wordt afgeraden te reizen in het donker. Omdat we pas om drie uur ’s middags in het desbetreffende dorp waren, moesten we direct terug. Uiteindelijk goed dat we deze beslissing zo snel hadden genomen, want we hadden de allerlaatste trotro van die dag terug. En de laatste vier kaartjes.
We hebben leuke foto’s gemaakt en zijn met een voldaan gevoel teruggekeerd… Niet waar. We hadden veel hoofdpijn, geen foto’s en een tamelijk rot gevoel. Nu kunnen we er trouwens wel om lachen! Volgende keer beter!

De zondag was een stuk beter. Na in de ochtend gewerkt te hebben aan school ben ik in de middag met Denise naar de stad gegaan. Hier hebben we nieuwe jam gekocht voor op het brood (de pindakaas en eieren wordt je ook wel een beetje zat) en ook heb ik boterhamzakjes aangeschaft. Althans, het zijn een soort zip-lock zakjes. Ook zijn we naar het internetcafé geweest waar we lekker hebben gebeld met het thuisfront. Fijn te horen dat alles daar zijn gangetje gaat. Waarbij ik iedereen wel enorm veel succes wens met de kou! Morgen ga ik weer terug naar Kokobeng om enkele overheidsscholen in de rurale gebieden te bezoeken. Ik ben benieuwd!