Naar huis...

Vandaag heb ik een hele moeilijke beslissing genomen, maar ik kom aanstaande maandag naar huis. Er zijn hier de afgelopen periode heel wat dingen gebeurd. Om andere vrijwilligers niet te ontmoedigen houd ik het even bij de korte opsomming van berovingen, overvallen en een verkrachting (voor uitgebreide details is er van iedere vriendengroep / familie iemand die een uitgebreide mail heeft gehad). Alle vrijwilligers van de andere organisatie worden na deze voorvallen overgeplaatst naar de noordelijke regio’s van het land.

Het zijn allemaal erg veel dingen die eigenlijk al vanaf de eerste dag aan mij knagen. Ik had het juiste gevoel niet toen ik hier aan kwam en dat is eigenlijk steeds maar weer bevestigd. Ik heb geprobeerd om eroverheen te stappen, maar vannacht kon ik het niet meer. De afgelopen drie nachten heb ik denk ik drie uur geslapen en dat put je een beetje uit. Ik heb veel nagedacht over hoe veilig ik hier ben en welke gevolgen het plotseling afbreken van de reis hebben. En dat zijn er nogal wat! Arjen zal niet afreizen naar Ghana, ik zal het vrijwilligerswerk niet afsluiten zoals ik gehoopt had, ik heb niet gereisd dit jaar en ik heb weer alleen de ervaring voor mijzelf. Allemaal vervelende punten. En hoewel iedereen zegt dat het hier veilig is, laat mijn gevoel me heel erg in de steek. Het zijn te veel toevalstreffers in een te korte periode geweest die mij hebben doen besluiten terug naar huis te keren. Ik stel mezelf daar een beetje mee teleur, maar het is niet anders. Morgen ga ik nog naar de daycare. Het is daar de laatste dag voor de vakantie en dan ga ik allemaal spullen uitdelen. Vrijdag ga ik nog naar de sisters. Ook daar ga ik nog spullen uitdelen en spreken over kinderen die gesponsord kunnen worden om naar school te gaan. Zaterdag ga ik nog even de stad in om wat souvenirs te kopen, wat bedankjes en om mijn nieuwe vliegticket uit te printen (misschien doe ik dat vrijdag al wel trouwens). Uiteindelijk zal ik dan zondag afreizen naar Accra en maandag om tien uur weer terug vliegen. Ik heb veel nieuwe ervaringen opgedaan. Zowel positief als minder positief. Maar de positieve verhalen blijf ik natuurlijk onthouden! Ook al had ik deze graag nog iets in aantal willen uitbereiden.

Ik wil iedereen bedanken voor alle steun die ik ontvangen heb tijdens mijn reis. Dat was echt heel hard nodig, anders was ik waarschijnlijk nog wel een maandje eerder teruggekomen. Nu heb ik toch mijn eigen werk hier af kunnen maken. Alle spullen komen zeker weten goed terecht hier en daar ga ik nog een paar mooie plaatjes van schieten. Maar het meest kijk ik toch wel uit om weer lekker naar huis te gaan. Lekker over straat te wandelen en niet heel de tijd om je heen te kijken, in je zakken te voelen, in je tas te kijken, enzovoorts. Misschien een abrupt einde… Ja dat is het zeker. Maar ik weet dat het de beste keuze is op dit moment.

De rest van de dag, nadat ik de beslissing had genomen eerder naar huis te gaan, is goed verlopen. Ik had een bepaalde rust in me en kreeg ook nog een leuk telefoontje van Dani en Mirjam. Zij stelden mij erg op mijn gemak dat het helemaal niet raar was om eerder te vertrekken. Mirjam had hetzelfde gedaan als ze hier alleen zou zijn geweest. Bijkomend feit is dat de mensen hier het alleen niet helemaal snappen dat je weg wilt. Echter, zij zijn opgegroeid met een bepaalde spanning, de aanwezigheid van al de nare dingen die gebeuren, en vinden het allemaal wel meevallen. Uiteraard zal de woning van Adwoa veilig zijn. Maar als zou je een heel leger voor het huis neerzetten, mijn gevoel gaat daardoor niet veranderen. Dani en Mirjam maakten mij vervolgens heel blij met het feit dat zij zondag naar Accra zouden afreizen voor een werkvergunning. Ik mocht met heen meerijden en daar werd ik wel heel blij van! Ze komen me ophalen en zetten me bij het hotel weer af. Ik heb ondertussen met het hotel gebeld en ze hebben een kamer voor me vrijgehouden en een taxi geregeld om me naar het vliegveld te brengen. Zoals het er nu naar uit ziet vlieg ik op maandag om 10.10 hier weg en kom ik om 22.(nog wat) aan in Nederland. Een reis van tien uur, want er zit nog twee uur tijdsverschil tussen. Nogmaals ik ben blij met de gemaakte keuze. Voor nu ga ik maar eens aan mijn school werken. Ik heb weer een keertje stroom en licht, dus daar is het een mooie gelegenheid voor. Mijn leesboeken zijn ondertussen uit en mijn puzzelboekjes bijna. Dat scheelt weer lekker veel ruimte in mijn tas. Ook heb ik wat kleren bij de sisters in de tas gedaan zoals oude hempjes, oude broeken, mijn sandalen en jaja, mijn hele oude vertrouwde nikies die alles hebben meegemaakt. Ik vind het nog steeds heel moeilijk om ze weg te geven, maar ze zijn wel echt al heel oud (ik denk al wel 9 jaar). Maar wel met vele verhalen: Moerastochten, canyoningtochten, feest-weken, schoolreisjes, alles aan de hand. Maar hier kunnen ze de schoenen toch wel beter gebruiken dan ik. Tot zo ver het misschien wat verrassende verslag van vandaag. Ik heb nog wel mooie straatverhalen van de voorgaande dagen, maar die plaats ik later nog wel even een keertje...