Leuk weekend

Lieve allemaal,

Bedankt weer voor alle leuke reacties. Mensen van 1 (en 2) bedankt ook voor een mooie overwinning en promotie. Helemaal goud! Oma, bedankt voor de informatie over de stofjes. Iedereen bedankt voor alle interesse en steun! Hierbij een verslag van het weekend en een stukje over het eerste bezoek aan de sisters.

Dikke knuffel

Het weekend begon met een bewogen avond en nacht. Het onweerde erg hard en rond zeven uur viel alle elektriciteit uit. Enerzijds kan dit komen door de onweer. Anderzijds kan het ook komen als gevolg van elektriciteit die verdeeld wordt. Als er niet genoeg stroom is voor iedereen dan wordt de stroom verdeeld. De ene avond heb je dan dus stroom en de andere avond niet. Wij hadden deze avond geen stroom. En dit was best wel een beetje jammer want alle laptops waren leeg, dus we konden ook geen film kijken.

Op zaterdagochtend werkte ik wat aan mijn schooldingen. Ook had ik het lekker druk met skypen, want dat gaat hier in Kumasi erg goed! Na de lunch ging ik samen met Denise en Adwoa de stad in. We liepen nog langs de kerk die Adwoa bezoekt. Deze kerk is onder constructie, en is enorm groot. Soms komen er wel 600 mensen. Ze zijn nu bezig met een tweede verdieping erop te maken. Van de kerk liepen we door naar de garage. Van de garage moet je, je het volgende voorstellen: ‘Een grote plaats waar allemaal auto’s staan, waarvan je, je afvraagt of ze gesloopt gaan worden of dat ze gerepareerd gaan worden. Daarbij staan er allemaal houten hutjes waar je auto-onderdelen kunt aanschaffen. Hier en daar wordt gewerkt. Ook is er een spuiterij, waar voornamelijk de kleuren geel, blauw en rood worden gebruikt.’ Vanaf de automarkt kwamen we bij een drukke weg. Deze staken we over en hier gingen we op zoek naar een trotro richting Kejetia market. Eenmaal in de stad kochten we een ijsje bij een tamelijk westerse supermarkt en wat beltegoed. Denise kocht nog stof voor een jurk en daarna pakten we de taxi terug. Met Stijn ging ik nog even door Kwadaso lopen, de wijk waar het huis van Adwoa staat en ondertussen volgde ik de wedstrijd Dijkvogels 1 – ONDO 1 op de voet. Om uiteindelijk al juichend (wel een beetje stom hier in je eentje) de overwinning en de promotie te vieren. ’s Avonds vierden we de overwinning dan ook met een lekker biertje. Helaas niet echt koud want de stroom was weer uitgevallen dus ook de koelkasten deden het niet meer. Maar de vreugde was er niet minder op!

Op zondag gingen we naar het zwembad. Om half acht zaten we aan het ontbijt. Dit is redelijk vroeg voor de zondag. De buurvrouw was op dat moment al een tijdje aan het zingen, dus eigenlijk kwam het wel goed uit. Verder slapen lukte toch niet, zeker niet toen het kindje ook nog mee (probeerde) te zingen. Na het eten zaten we eigenlijk een klein beetje te niksen. Hoewel het zwembad pas om tien uur open ging (en achteraf bleek het elf uur te zijn) gingen we al op tijd op weg. Voor het huis van Adwoa pakten we een taxi. Dit was nog een heel gedoe want vrij weinig chauffeurs wisten het Rexmar hotel te vinden. Uiteindelijk verliet een Ghanees voor ons de taxi, zodat wij met de chauffeur van desbetreffende taxi naar het hotel konden gaan. De Ghanees pakte voor zichzelf een andere taxi, want hij moest niet ver meer. Het zwembad zag er goed uit. Er waren lekkere stoelen en tafels aanwezig die uit de schaduw werden gehouden middels enkele parasols. We gingen aan de bar zitten, want we moesten nog even wachten totdat het zwembad was schoongemaakt. Het water zag er namelijk echt zeer belabberd uit! Er dreef een soort stof op de grond en van de bodem konden we niet precies zien welke kleur deze was en of dit tegeltjes of vloerbedekking was. We werden gerustgesteld, want het zwembad werd binnen een paar minuten schoongemaakt. Na een fles water en een half uur wachten, gingen we nog maar eens vragen of het zwembad ooit nog werd schoongemaakt. ‘Yes, yes, he’s coming now’. En ja hoor, een kwartier later kwam de zwembad jongen eraan. De schoonmaakslangen lagen al in het water en de jongen hoefde eigenlijk alleen een knopje om te zetten. Pff, dit hadden we zelf ook nog wel kunnen doen! Weer een kwartier later begon dezelfde jongen met het stofzuigen van de bodem. De bodem bleek te bestaan uit verschillende kleuren tegeltjes en het knapte echt op toen deze werd schoongemaakt! Helaas lag het tempo waarop er werd schoongemaakt niet echt heel hoog, en dus moesten we nog ruim een uur wachten. Het schoonmaken gebeurde ook niet efficiënt. Er waren twee jongens aanwezig. Een jongen was aan het schoonmaken en de ander keek toe (Nederlandse gedachte: Pak alvast een schepnet! Maak alvast de rand schoon!). Daarnaast werd de bodem slechts in een richting schoongemaakt. Hiermee bedoel ik dat de jongen tijdens de heengaande beweging schoonmaakte en tijdens de teruggaande beweging over een schoon stuk veegde (Nederlandse gedachte: Als je nou tijdens zowel de heen- als teruggaande beweging schoonmaakt, gaat het twee keer zo snel… En waarom doet die andere jongen nog steeds niet). Om twaalf uur, het was alweer bijna lunchtijd en we zaten er al vanaf half tien, mochten we dan eindelijk het water in.

Het water was heerlijk verkoelend. We vermaakten ons een tijdje met baantjes trekken en met het uitproberen van verschillende zwemslagen (vlinderslag blijft moeilijk). Ook hadden we een flesje water gevuld dat we steeds heen en weer gooiden en dan op gingen duiken. Helaas hadden we geen balletje, dus ook overgooien deden we met het flesje. Er waren vrijwel geen mensen in het zwembad, dus we hadden alle ruimte. Met de lunch aten we een heerlijke kipsandwich. Hij smaakte goed en Stijn werd erg gelukkig van de patat die bij de sandwich zat (zeker toen ik ook mijn patat nog afschoof). Tegen de middag werd het steeds drukker in het zwembad. Aan de rand van het bad stond nog een grote televisie waar voetbal op werd getoond en ook daar was het druk. Het leken voornamelijk studenten die het water ingingen. Samen met Stijn speelden we nog een soort lummeltje tegen tien Ghanezen. Een klein beetje oneerlijk was het wel, maar we konden het flesje lang in bezit houden. Pas toen we het flesje zelf afgaven, konden zij ermee overgooien. Om het flesje dan weer terug te veroveren was wel erg lastig, zeker toen ze ook nog wat handtastelijk werden. We zijn er maar mee opgehouden en hebben nog lekker gedobberd. Na verloop van tijd werd het in het water steeds drukker. Voornamelijk mannen waren in het water. Sommigen konden goed zwemmen, anderen zwommen als ‘honden’. Sommigen konden goed duiken, anderen hebben een zere buik nu! Sommigen keken goed om zich heen, anderen letten totaal niet op! Vrouwen waren heel weinig in het water en de vrouwen die we zagen hadden allemaal een badpak aan met een broek eroverheen en een bh eronder. Enkelen hadden er zelfs nog een shirt overheen. Als westerling voel je, je dan toch een beetje gek in je bikini. We vroegen ons af, of er geen complete badtenues waren voor vrouwen en uiteindelijk zagen we iemand met een badpak met langere pijpjes. Deze badpak was echter geel met oranje (en scheen tamelijk door!) dus toen snapte we ook waarom de meesten een bh dragen onder het badpak en een broek eroverheen. Tegen half vijf waren we het goed zat. Het werd te druk in het water en het was niet echt veilig meer om lekker rondjes te zwemmen. Het gevaar voor een flesje op je hoofd nam toe. Het was een gezellige dag, waarbij ik wel een beetje ben verbrand in mijn nek en op mijn bovenbenen. Maar dat zal wel weer bruin wegtrekken een dezer dagen (althans, dat hoop ik).

Maandag 18 maart 2013
Voor het eerst naar de sisters vandaag. Om zeven uur moest ik klaar staan. Na het ontbijt pakte ik wat geld en liep met Adwoa mee naar Siloam Junction. Het vinden van een trotro ging tamelijk eenvoudig. Er stond er eentje klaar die naar Kejetia Market ging en deze was al bijna vol. Iets voor de markt stapte ik uit en vervolgde mijn weg te voet. Om tot aan de Kejetia Market te gaan was een beetje overdreven, omdat ik dan waarschijnlijk langer in het verkeer vast zat en diende te wachten, dan dat ik lopend ging. De kerk op Roman Hill zie je al van veraf liggen, dus het was makkelijk om hier te komen. Althans, het punt kon je goed zien, de straatjes zijn wat lastiger. De hele weg liep ik langs kraampjes en verkopers. Ik keek mijn ogen uit en voelde me helemaal op mijn gemak. De Ghanezen hier zijn wel een beetje van het slenteren, dus echt doorlopen zat er niet in. Je kunt hier namelijk ook niet echt makkelijk inhalen, gezien de marktstraatjes slechts een tot twee meter breed zijn. Het duurde ongeveer een half uurtje voordat ik de kerk had bereikt. Het was toen iets voor acht, dus ik was mooi op tijd (ik werd namelijk om half negen verwacht).

Om half negen starten de werknemers met een gesprek en een gebed. Alle sisters vertellen dan iets over hun ervaringen van de dag ervoor en vertellen wat ze gaan doen. Ik werd voorgesteld en mocht zelf nog even toelichten waar ik vandaan kwam, welk beroep ik had, enzovoorts. Vervolgens ging ik met sister Caroline mee. Dit is de zuster die de trip naar Cape Coast coördineert. Zij vertelde me het een en ander over de organisatie. In 2005 is de organisatie opgezet vanuit de kerk. De organisatie vangt straatkinderen op met als doel hen te herenigen met de familie. ’s Ochtends kunnen de kinderen naar het toilet en zich wassen. Overdag is er onderwijs (Engels) en in de middag worden er spelletjes gedaan en interviews gehouden. De werknemers gaan in de ochtend de straat op en proberen in de middag de kinderen beter te leren kennen. Alle straatkinderen die mee willen doen, zijn hier vrij in. Echter, ze moeten wel een overeenkomst ondertekenen waarin ze aangeven het plan hebben weer terug te keren naar de familie. Als zij zich hier niet aan houden en de boel gaan verstieren, dan hoeven zij niet meer terug te komen bij de sisters. De sisters voorzien bewust niet in een slaapplaats en voedselvoorziening, omdat dan de hele stad wel langs wil komen. In principe is de organisatie voor zowel jongens als meisjes. Echter, er zijn meer jongens dan meisjes, omdat de meisjes bang zijn voor de jongens. Op straat hebben zij ervaringen geslagen en seksueel misbruikt te worden. Nadat ik een rondleiding had gehad in het gebouw (een gang met verschillende kamers eraan) spraken we het een en ander af voor de reis van morgen. Om zes uur diende ik bij de kerk te zijn met enkel en alleen wat slaapspullen voor de nacht. Ik mocht daarbij een camera meenemen en was vrij in het maken van aantekeningen. Het klonk allemaal erg positief en na het uitwisselen van de telefoonnummers ging ik weer op weg naar Kwadaso (met de trotro: Opnieuw ging het goed!)

Bij Siloam Junction stapte ik uit en via twee straten kwam ik weer bij Adwoa’s huis. Onderweg zag ik nog een lapjeswinkel, zoals mijn oma het zou noemen. Ik zag een mooie stof en nam even contact op met oma om te vragen of het goed was. Echter de stof was erg duur en ook Adwoa zei dat het te veel geld was. Oma, ik ga nog naar de stad hoor om verder te zoeken! ’s Middags heb ik niet veel gedaan. In de zon zitten leek me niet echt verstandig met een verbrande nek en dus nam ik een douche, schreef wat verhalen op de computer en speelde nog een spelletje. Morgen ga ik echt met de sisters mee, dus ik ben benieuwd hoe dat zal zijn! Spannend!