Naar de sisters!

Lieve allemaal,

Bedankt weer voor de lieve reacties. Vandaag ben ik naar de sisters geweest om afspraken te maken over het werk dat ik kan doen in Kumasi met de straatkinderen. Hieronder een verslag van gister en vandaag! De komende dagen ga ik lesgeven aan de kinderen hier, dus van 't weekend komt er denk weer een nieuw verslagje.

Dikke knuffels!

Dinsdag 12 maart 2013
Weer een nieuwe dag op de daycare. Vandaag zou ik ’s ochtends meekijken bij Kate. De kinderen in haar klas zijn net iets ouder dan in de klas van Grace. De kinderen gingen net na negenen de klas in en Kate zadelde me gelijk op met wat nakijkwerk. Ik vond het prima, dan had ik tenminste iets te doen! De kinderen moesten thuis de juiste werkwoorden bij de juiste lichaamsdelen plaats: Nose – Smell; Tongue – Taste; Ear – Hear; Eye – See; Mouth – Eat. Enkele kinderen hadden het helemaal goed, maar de meeste niet. Bij mij komen er dan direct vragen in me op: Kunnen de kinderen de woorden wel goed lezen? Kennen de kinderen de Engelse woorden? Kunnen de kinderen wel goed schrijven? Kortom, een hoop mogelijkheden, waarom kinderen bepaalde vragen fout hebben. Maar helaas had ik vandaag geen tijd om erachter te komen hoe het komt dat de kinderen fouten maken. Dat zal later blijken als ik in kleine groepen les ga geven.

De les bij Kate begon met het opzeggen van een gebedje. Daarna werden de dagen van de week opgezegd en de maanden van het jaar. Opvallend dat keer op keer de maand november werd vergeten. Nu ben ik het wel met de kids eens, het is ook geen bijzondere maand… Maar hij hoort er toch wel echt bij! Na enkele malen het geheel herhaald te hebben, was het tijd voor een schrijfles. In de klas zijn er verschillende niveaus aanwezig wat betreft het schrijven. De docente liep tijdens de les wat rond en hielp hier en daar met het schrijven van de letters en figuren. Zelf hielp ik ook een beetje mee, daar waar kinderen erg veel moeite hadden. Na ongeveer een tot anderhalf uur waren de meeste kinderen klaar met schrijven. Ik mocht de schriftjes weer nakijken. Om half elf ging de schrijfles over in een rekenles. De kinderen dreunden met z’n alle de tafel van drie op. Dit deden ze als volgt: 1 3 3; 2 3 6; 3 3 9; 3 4 12; … Wederom vroeg ik me af: Weten de leerlingen nu daadwerkelijk dat ze met tafels aan het werk zijn, of dreunen ze slechts een getallenlijn op? In de klas van Kate ging het er beduidend gestructureerder aan toe dan in de klas van Grace. Maar daarbij had ik zo nu en dan nog wel mijn vraagtekens en twijfels.

Tussen de middag at ik brood. Ik had hier speciaal om gevraagd omdat m’n maag al het warme eten (en voornamelijk het eten bereid in megaveel olie) niet echt aan kan. Na het eten volgde ik een les science. Althans, zo werd de les genoemd. In werkelijkheid stonden er vijf vragen op het bord, die grammaticaal gezien niet helemaal correct waren. De kinderen moesten bij de vragen het juiste antwoord onderstrepen. De kinderen kregen de tijd om alles over te schrijven en om de goede antwoorden te onderstrepen. Ondertussen ging de docent eten, bellen, enz. Hij was niet echt bezig met de les. Ik vond dat ik zelf ook tamelijk onnuttig bezig was en heb het lokaal verlaten. In de keuken ben ik aan de slag gegaan met de rekenboekjes die ik had meegenomen uit Nederland. Ik heb enkele lesopzetten gemaakt, dingen die ik met de kinderen kan doen. Toen was het alweer half drie en heb ik buiten nog wat spellen gedaan met de kinderen: Met de bal overgooien; Basketballen (zonder baskets); Met een autootje rijden; Kinderen kietelen; Enzovoorts. Toen de kinderen om drie uur naar huis gingen, keerde de rust weder. Ik las wat, schreef wat en de avond ging voorbij. Op naar een nieuwe dag!

Woensdag 13 maart 2013
Deze ochtend werd een rustige ochtend. Ik ging wat Engelse lessen voorbereiden, zonder daarbij verder bij een klas te gaan kijken. In twee uur werkte ik het hele eerste boek door en kwam op aardig wat ideeën voor de lessen. Gelukkig hielp de methode ook aardig mee, want zij hadden al veel voorbeelden van spelletjes.

De rest van de dag deed ik een beetje rustig aan. Dani en Mirjam brachten vandaag om half twee hun kinderen van het project naar huis. Op deze manier konden we om twee uur vertrekken richting de zusters. Met de landrover, bestuurd door Dani, gingen we op weg naar Kumasi. Eerst over de hobbelwegen van de rurale gebieden, daarna over de drukke wegen in de stad. Het was ongeveer een uurtje rijden. Mirjam belde voor de zekerheid nog even naar de sisters of ze het nog wisten dat we langskwamen. En jawel, wonder boven wonder, ze waren het niet vergeten!
Om drie uur bereikten we de Roman Hill. Hier staat een opvallende kerk met twee torens. Opvallend in de zin: Je ziet hem van verre staan, jawel omdat hij op een hill staat! Tegenover de kerk was de ingang van het project. De naam van het project ben ik even vergeten, maar daar kom ik nog wel achter een dezer dagen. Binnen waren enkele kinderen spelletjes aan het doen. We werden naar een kamer gebracht. Even later kwam Sister Olivia (ik schrijf het even zo, maar de naam zul je vast anders spellen. De uitspraak leek in ieder geval op Olivia!) binnen. Zij verwelkomde ons. Ook werd ik voorgesteld aan twee andere sisters die binnen kwamen lopen. Wederom excuses dat ik de namen ben vergeten. Een heette in ieder geval (Oh) Maria. Dani en Mirjam kende sister Olivia al. Aan de zuster vertelde ik met welk doel ik naar Ghana was gekomen. Omdat het project in Kokobeng weinig straatkinderen herbergt (zeg gerust: Geen) wilde ik graag elders met straatkinderen werken. De sister begreep het compleet en ik was van harte welkom. Met Pasen waren ze een tijdje dicht, maar vanaf 9 april kon ik komen. De dag begint dan om half negen met een brieving. Om negen uur ga je de straat op met een sister en wat andere vrijwilligers. Om half twaalf is er een lunch tot half een. Dit doe je in de stad met de andere vrijwilligers (of je moet zelf brood meenemen, maar hier hebben ze geen broodzakjes dus dat wordt lastig). Vervolgens is er bij de sisters in het gebouw de hele dag een programma. ’s Middags kun je met de kinderen spelletjes doen, er zijn mogelijkheden tot het houden van interviews en er worden lessen gegeven. Kortom, er is genoeg te doen. In principe zijn de sisters open tot vier uur ’s middags. Vrijwilligers mogen echter vanaf twee uur het gebouw verlaten om in de stad te gaan winkelen, dingen uit te werken voor school of terug te reizen naar hun slaapplaats. Ik was direct enthousiast. De sister vertelde dat vrijwilligers vaak meer voor elkaar krijgen dan de lokale bevolking. Een gesprekje waarin je vertelt dat je ‘hun vriend’ wil zijn als ze terug gaan naar huis en terug gaan naar school kan al grote veranderingen met zich meebrengen. De afgelopen periode zijn er in totaal 15 straatkinderen teruggekeerd naar hun ouderlijk huis en hebben zij de school hervat.
De sisters was erg geïnteresseerd in het project van Dani en Mirjam en in mijzelf. Ik voelde me er erg op m’n gemak. Dani bracht nog een nieuw onderwerp ter sprake. De sisters gaan eens in de zoveel tijd op pad om naar de geboorteplaats van de straatkinderen te gaan. Hier bezoeken zij dan families van straatkinderen. Enerzijds om te kijken uit welk milieu de straatkinderen komen. Anderzijds om te kijken of de kinderen die teruggegaan zijn naar de familie ook daadwerkelijk goed terecht zijn gekomen. Het leek me fantastisch om een keer mee te gaan. Een reis naar het noorden staat helaas pas in augustus gepland. Volgende week staat er echter een reis naar Cape Coast gepland. Ik ben niet gek op het reizen hier, maar de sisters hebben een eigen bus. En dan wil ik natuurlijk graag mee!

Tegen het einde van het gesprek spraken we af dat ik dit weekend naar de stad ga. Op maandag ga ik dan ter introductie naar de sisters. Ik moet daar om half negen zijn, dus dat wordt nog spannend. Ik krijg dan een rondleiding en we gaan dingen afspreken voor de reis. Op dinsdag reis ik naar Cape Coast en op woensdag reizen we weer terug. Na Pasen ga ik dan waarschijnlijk bij Adwoa wonen om van daaruit het werk bij de sisters te kunnen uitvoeren. Het was een zeer informatieve, waardevolle dag. Ik heb veel kunnen voorbereiden voor de lessen en er is mij veel duidelijk geworden over de situatie bij de sisters. Ik kijk ernaar uit om daar te gaan werken. Want dat is toch echt het doel waarvoor ik gekomen was! M’n enthousiasme is terug! Yes!