De eerste dag op de daycare

Lieve allemaal,

Het is fijn om internet te hebben in Kokobeng. Op deze manier kan ik regelmatiger iets schrijven op de website. De reacties vind ik helemaal fantastisch. Ik vind het leuk om dingen te horen uit Nederland! (Voor de mensen die het leuk vinden: Ik heb hier gewoon mijn Nederlandse telefoonnummer waar je naar kunt sms-en. Ik sms dan wel terug met een Ghanees nummer). Ook m’n mail doet het, dus zo kan ik nog beter op de hoogte blijven van Nederland en jullie op de hoogte houden uit Ghana. Op dit moment gaat het erg goed met me. Ik heb een leuk weekend gehad en vandaag ben ik begonnen op de daycare. Hierbij de verhalen van het weekend van de maandag.

Dikke knuffels!

Zaterdag 9 maart
Na een lekkere lange nacht slapen werd ik om ongeveer zes uur wakker. Ik ben nog even blijven liggen, genietend van het feit dat de radio vandaag niet zo vroeg, hard aan ging. Om half zeven ging in mijn bed uit om de was te doen. Na de eerste week had ik toch al flink wat hempjes verzameld en het was tijd voor de eerste handwas. Een klein beetje een rotwerkje is het wel (en over een paar weken zal ik waarschijnlijk zeggen dat het een enorm rotwerkje is), maar je doet er alles aan om de kleren weer een beetje fris te laten ruiken. En dat is gelukt! Na de kleren anderhalf uur te hebben laten weken, heb ik ze opgehangen op de waslijn buiten. Om acht uur was de was gedaan en was mijn tas gepakt. Vandaag zou ik namelijk naar Kumasi gaan, naar het cultural centrum. Met Kwabena liep ik weer naar het trotro station. Na een half uurtje wachten kwam er een soort ‘landwagen’ aan. Een kar met een cabine voor en een open bak achter. We konden met de kar meerijden. Deze kar heette: Happy when knowing Jezus. Onderweg naar Kumasi haalden we nog wat andere mensen op. Ik zat met nog twee mensen in de cabine en de rest zat achterin. Bij een dorpje in ‘the middle of nowhere’ (hoewel, de meeste dorpen hier, liggen daar!) werden we uit de kar gegooid. In dit dorp kwamen regelmatiger trotro’s dan in Kokobeng, dus wachtten we hier op de trotro. De trotro kwam helaas niet echt snel. Maar er kwam wel een auto langsrijden. We konden gratis meerijden en met z’n vieren op de achterbank gingen we op weg naar Kumasi. Net voor Kumasi stapten we de auto uit, omdat deze een andere kant op ging. Nu was het vanaf daar zoeken naar een trotro. Gelukkig reed er precies een langs, die niet heel erg volgeladen was. We stapten snel in en een kleine kilometer later stapte we weer uit. Vlak na het medisch centrum. Met drie verschillende vervoersmiddelen waren we na bijna een uur reizen gearriveerd op de plaats van bestemming. Op zich een comfortabele reis. We liepen naar het cultural centrum.

Het cultural centrum is, zoals de naam al zegt, een cultureel centrum. Allereerst kwamen we langs een bibliotheek. Kinderen kunnen hier onder andere hun schoolboeken lenen. Van de bibliotheek liepen we verder over het terrein. We kwamen bij verschillende ambachten terecht. Er waren mensen trommels aan het maken; Er waren mensen stoffen aan het maken; En er waren mensen beelden aan het uitsnijden. Alles wat er met de hand gemaakt wordt, is ook te koop in de bijbehorende winkeltjes. Voor vandaag heb ik nog even niets gekocht, maar voor een later moment is het zeker leuk om hier nog eens een kijkje te gaan nemen. Na de ambachten te hebben gezien liepen we door naar het Prempeh II museum. Hier kun je alles zien en horen over de koningen van het Ashantirijk. Erg interessant hoeveel dingetjes en datjes er om de koning heen hangen. Maar helaas mocht ik er geen foto’s van maken. Ten slotte dronken we nog wat op het centrum. Vanaf daar scheidden de wegen van Kwabena en mij zich. Ik besloot om nog naar het internetcafé te gaan om te skypen. Kwabena

Na te hebben geskyped ging ik op weg naar het trotro station. Ik moest de weg wel een aantal malen vragen, maar uiteindelijk kwam ik er, na niet al te veel omwegen. De trotro naar Kokobeng Dida had ik gevonden en gelukkig was deze al bijna vol. Ik hoefde dus niet lang te wachten voordat de trotro begon. Arjen belde nog wel even dat m’n skype niet helemaal goed was afgesloten. Er zat ineens een Ghanees persoon te skypen met thuis. Foutje! Gelukkig had ik niet heel veel tegoed gekocht, dus de man zou snel genoeg geen internet meer hebben! Het duurde uiteraard weer even voordat we het trotro station hadden verlaten, maar de reis was prima. Ik zat op de achterste bank. Enigszins opgevouwen, met m’n knieën klem tegen de stoel voor mij, maar wel lekker in de wind. Ik werd afgezet bij de daycare. De was, was ondertussen goed gedroogd (de helft lag op de grond, maar na wat schudwerk, was deze weer schoon) dus die haalde ik binnen. Met Mirjam maakte ik een praatje over het reilen en zeilen op de daycare. Zo werd alles me een beetje duidelijker. Enkele feitjes van vandaag:

- Op het moment heb ik veel jeuk. Niet van de muggenbulten (dat zijn er maar twee), maar van de zonne-uitslag op mijn armen. Beetje jammer…
- Op het moment groeit de eeltlaag op m’n voeten lekker hard. Puntje voor Arjen: Misschien even een eeltrasp meenemen ;-) (en wat knijpers voor de was!)
- Op het moment ben ik heel, heel vies! Heerlijk zo’n dagje naar de stad! Wel een lekker gevoel om straks weer gedoucht te zijn.

Zondag 10 maart 2013
De eerste week zit er nu bijna op. De laatste dag van de ‘introductieweek’, waarna ik morgen lekker aan de slag kan op de daycare. Vandaag zou ik met Kwabena mee gaan naar de kerk. Het was rustig deze morgen. Geen radio, geen herrie uit het dorp, ook hier slapen ze op zondag blijkbaar een beetje uit. Ik had om zeven uur al wel de deur open gedaan, zodat Kwabena naar binnen kon voor het ontbijt. Deze ochtend had ik al vroeg stroom en een goede internetverbinding. Dus even gezellig met thuis geskyped en ook Mariska en Ronald waren online, inclusief de lachende Finn! Wel gezellig om zo de morgen te beginnen. Ook het weer in Nederland werd me even getoond en dat zag er toch een stuk somberder uit dan hier in Ghana moet ik zeggen. Tussen acht en negen verwachtte ik Kwabena wel voor het ontbijt, maar er was niemand te zien. Om half tien ging ik zelf maar eens wat boterhammen smeren, dan maar even geen ei en geen thee (moet binnenkort toch maar eens vragen waar alles ligt, dan kan ik het zelf doen). Om tien uur moest ik bij de school zijn. Omdat ik lang had gewacht met ontbijten was ik iets aan de late kant, maar het gaf niets. In de school waren een paar mensen aanwezig. Het was geen grote kerk. De dienst duurde ongeveer twee uur. Na een half uur vond ik het tamelijk saai worden. Het was niet de vrolijke, Afrikaanse kerk waar ik naar uit had gekeken. Het was geen groot feest. En er was niets in het Engels, alhoewel Kwabena me dat wel verteld had. Dus ik verliet de kerk weer na een half uurtje… Dan kan ik beter Bijbellezen thuis, had ik me bedacht!

Eenmaal terug op de daycare waren Dani en Mirjam al druk bezig met wassen en schoonmaken. Ik besloot hun voorbeeld te volgen en maakte de wc, de douche en de wasbakken eens goed schoon. Ook veegde ik de slaapkamer en ruimde wat kleren op. Ondertussen was in Nederland ook Cindy uit bed, dus de skype maar weer even aangezet. Er bleek geen vrolijk nieuws te zijn in Nederland (en de rest van de wereld). In Ghana was er een Nederlandse vrijwilliger beroofd en daarbij vermoord. Iedereen zat een beetje in de rats en zelf schrok ik er ook wel een beetje van. Vooral omdat het op klaarlichte dag gebeurd! Ik besloot direct nooit alleen te gaan reizen! Dan maar iets minder weekendjes weg. In de middag genoot ik van de zon buiten en m’n boek. Ook deed ik nog wat schoolwerk achter de computer. Het was een rustige dag, maar ik vond het wel even lekker! ’s Avonds deed ik het ook lekker rustig aan met wat lezen en skypen. Ook herinnerde me ik Jo d’r verjaardag… Een dagje te laat maar beter laat dan nooit! Dus nog snel even contacten! Om half negen ging ik slapen, want ik was best wel moe geworden van het warme weer, de lome dag en alles eromheen. Morgen mag ik dan echt aan de slag bij de daycare. Ik ben benieuwd!

Maandag 11 maart 2013
Vanochtend kon je direct weer merken dat het een doordeweekse dag was. De radio was alweer vroeg actief, evenals de mensen hier in de buurt. Om zes uur ging de wekker en was het ook wel weer tijd om het bed uit te gaan. Ik voerde het dagelijkse ochtendritueel uit (insmeren met zonne-brand, gezicht wassen, aankleden, lezen en insmeren met deet). Om acht uur was het tijd voor het ontbijt en daarna moest ik me nog aardig haasten om op tijd te zijn voor de start van de daycare. De kinderen druppelden tussen half negen en negen uur binnen en iets na negenen begon het ochtendritueel met de kinderen. Voor die tijd spelen de kinderen wat en eten ze wat.

Met een ochtendritueel bedoel ik het volgende. Er is iemand die begint te bellen met een grote bel. Alle kinderen gaan in verschillende rijen staan, klas bij klas. Vervolgens wordt er een soort ochtend-gebed opgezet (althans, dat denk ik, want van het twi versta ik ondertussen nog steeds niet heel veel). Daarna gaan de kinderen naar hun eigen klas. Er zijn hier vier klassen. Twee klassen die, qua leeftijd, vergelijkbaar zijn met de peuterspeelzaal, en twee klassen die vergelijkbaar zijn met de kleuterschool. De ochtend liep ik mee met Grace. Zij is de leidster van de jongste kinderen. Dit waren heel veel kinderen! Ik denk tussen de 20 en 30. Ze zaten allemaal op een bankje. Sommige lagen erop en anderen dartelden wat rond. Het was een hele happening hoe de eerste twee uur werden doorgebracht. De gehele ochtend verliep als volgt: Grace zegt iets op en de kinderen zeggen het na. Dit begon met het alfabet, vervolgens met enkele cijfers, daarna het alfabet met voorbeeldwoorden en tenslotte enkele gedichtjes. Dit alles gebeurt in het Engels. Of de kinderen er daadwerkelijk iets van mee hebben gekregen, dat betwijfel ik. Grace moest erg haar stem verheffen om boven de kakelende kids uit te komen en slechts weinigen deden ook echt mee met de les. Onderwijl werd er druk met een stok gezwaaid en getikt (het moest een ritme voorstellen, maar dat kon ik er niet helemaal uithalen). Het was moeilijk toekijken hoe sommige kinderen ook wel eens een tik kregen met de stok. Ook was het moeilijk te zien hoe enkelen lagen te slapen op de banken en hoe weinig efficiënt de leertijd in feite benut werd.

Om elf uur was het pauze. Ik liep buiten en speelde met een bal met enkele kinderen. Dit vonden ze fantastisch. Ook leerde ik ze dat ik gewoon een naam had, Jennifer (en dat die naam niet luidt: Obruni… Wat twi is voor een blank persoon). Om half twaalf gingen de kinderen eten. Ook mijn eten stond op dat moment klaar. Yam met een prutje en een kippenpootje. Om twaalf uur gingen de jongste kinderen slapen. Voor mij had het op dat moment weinig nut om nog bij Grace te blijven. Daarom ging ik naar de klas van Emanuel. Hij geeft les aan de oudste kinderen op de daycare. Ik volgde een wiskundeles van TWEE UUR! En ook hier had ik zo nu en dan wel mijn twijfels. De man luisterde vooral graag naar zichzelf en de retorische vraag: Begrijpen jullie het? Was denk ik de enige vraag die de man stelde aan de leerlingen. Het was een tamelijk onsamenhangend geheel, waarbij de leerlingen uiteindelijk nog wel huiswerk opkregen (het maken van vijf sommen). De leerlingen hadden daarbij ruim een uur om de vijf sommen over te schrijven. Voor mijn gevoel duurde het wel erg lang en de leerlingen waren weinig actief. Om half drie besloot ik maar eens te gaan vragen of er nog een andere les kwam. Maar die bleek niet te komen. Toen ben ik maar naar buiten gegaan, omdat iedereen binnen alleen maar zat te zitten. Buiten waren er genoeg kinderen die direct op me af kwamen gerend: Obruni, Obruni… No, I’m Jennifer! Maar goed, de balspelen vinden ze fantastisch, vooral als je een bal achter je rug langs gooit of over je hoofd. Dan gaan ze het proberen na te doen en vliegt de bal werkelijk alle kanten op, behalve de goede! Een hilarisch gezicht. Ook het vliegtuigje spelen (til een kind op, draai het in de rondte en zet het weer neer) vinden ze fantastisch evenals voetballen en gewoon naar je horloge kijken. Om kwart voor drie werden de eerste kinderen weggebracht en om kwart over drie de laatste kinderen. Ik ruimde nog even alle ballen op en ben even uit de zon gaan zitten. Het is een bewogen dag geweest. Ik heb een hoop dingen gezien waar ik wel iets mee kan, dus nu moet ik dat alleen nog concreet gaan vormgeven. Nieuwe uitdaging!