Een rommelige eerste week
Door: Jennifer
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
08 Maart 2013 | Ghana, Kumasi
Maandag 4 maart 2013
Het is gek, dat als je een jaar ergens naartoe leeft, het dan ineens zo ver is! Op zondag 3 maart vertrok ik met twee volle tassen naar Ghana. Op dat moment waren er al twee volle sporttassen in Accra met allerlei schoolspullen en sportartikelen. De twee tassen van in totaal 44 kilo die ik zelf in het vliegtuig meenam waren gevuld met spullen voor de organisatie en spullen voor mijzelf. Deze 44 kilo kwam tot stand na vele malen pakken en herpakken. Iets van mezelf erin, iets van de organisatie eruit. Of toch maar alles voor de organisatie mee en minder voor mezelf… Uiteindelijk koos ik ervoor om een gedeelte zelf mee te nemen voor de organisatie en een gedeelte bij Arjen te laten. Dit zou hij vervolgens meenemen naar Ghana, 28 april.
De ochtend werd gevuld met een laatste controle. Waren de tassen niet te zwaar? Had ik alles ingepakt? Zaten de juiste spullen in de handbagage? Enzovoorts. Oma Zus kwam nog even gedag zeggen evenals mijn schoonouders. Na een lunch, bestaande uit tomatengroentesoep en een lekker broodje, vertrokken we om drie uur richting het vliegtuig. Cindy, Wendy en pa in de ene auto, Arjen, Ma en ik in de andere auto. Op het vliegveld waren Coen en Ivana ook aanwezig om gedag te zeggen, helemaal leuk! Het spannendste moment was of de koffers niet te zwaar wogen. Gelukkig was dit niet het geval en er hoefde dus niet bijbetaald te worden. We dronken nog een bakkie op het vliegveld en toen vertrok ik, allereerst op weg naar Londen. Het vliegtuig naar Londen was helemaal vol. Onderweg kregen we iets te snacken en een glaasje water. Tijdens de vlucht kon ik genieten van een heerlijke geur van de meneer naast mij (zweet) die redelijk eigenwijs was. Een praatje zat er niet echt in, maar daar was ook de tijd niet voor, want voor ik het wist was ik weer geland. We hadden echter nog een half uur eerder kunnen landen, want vele vliegtuigen (het leek wel een colone) maakte eerst drie rondjes boven Londen… Hoe bedoel je citymarketing?
Eenmaal op London Heathrow had ik heel veel druktes verwacht. Dit viel echter mee, mede omdat ik een van de laatste vluchten van die dag moest hebben. Van terminal 5 ging ik met de bus naar terminal 3. Hier moest ik nog even wachten, waarna ik om 21.15 bij de gate werd verwachtIn de wachtruimte zat slechts een handjevol blanke mensen. De andere mensen waren van Ghanese afkomst. In het vliegtuig naar Accra zat ik naast Big Mamma! De mevrouw had een verlengsnoer nodig voor de riemen om deze vast te krijgen. Het was een fijne vlucht. Ik had een tv waarop ik heel veel films en series kon bekijken. Inclusief de hilarische Britse soap Miranda! We kregen nog avondeten (pasta, sla en een bananentoetje) en een ontbijt (muffin, thee en wat fruit). Eenmaal in Accra duurde het lang voordat we het vliegtuig uit moesten. Er moest gewacht worden op een technisch mannetje dat de deuren open kwam doen. Dit duurde bijna een half uur: Welkom in Afrika.
Kwabena stond bij de uitgang al klaar me een bordje van de organisatie. Kwabena is de conciërge van het hele project en met hem pakte ik een taxi naar het Hansonic Hotel in Accra. Via veel omwegen, de taxi nam beduidend niet de kortste weg, gingen we op weg. In een overvolle taxi reden we door naar het busstation. Hier werden we direct overvallen door enorm veel mensen die wilden helpen. Alle tassen werden beetgepakt en werden overal naartoe gebracht… Maar dat was niet de bedoeling! Ik vond het allemaal even wat moeilijk, waar ging alles heen en waarom waren alle mensen zo agressief? Eenmaal in een bus, ervan verzekerd dat alle vier de tassen ook in de bus lagen, begon het wachten. De bus ging pas weg toen deze vol was! Rond half acht zaten we in de bus en pas rond half elf vertrok deze. Volgeladen met mensen, tassen en kinderen! Het was een lange, lange rit. Ik voelde me niet echt fijn… Ik had nog niet veel gegeten en ook niet veel gedronken. Daarnaast moest ik ook al een lange tijd naar de wc! Heerlijk, zo’n reis! In Kumasi kreeg ik te horen dat we niet direct naar Kokobeng zouden gaan, maar eerst naar het huis van Adwoa in Kwadaso, Noord Kumasi (de gastmoeder). Ik kon lekker even douchen en er was eten en drinken aanwezig. Ik friste me op en ging even op bed liggen. Om zeven uur kreeg ik lekker pannenkoeken met suiker! Heerlijk! Daarna dook ik gelijk mijn bed in en werd pas de volgende morgen om zeven uur wakker. Ik had het waarschijnlijk even nodig.
Dinsdag 5 maart 2013
Het ontbijt stond bij het wakker worden al klaar. Wat brood met beleg en thee. Ik voelde me nu al een stuk frisser dan de dag ervoor. Om half acht stond de man van de trotro klaar om Adwoa en mij naar Kokobeng te rijden. Het was op dat moment net droog, want de hele nacht had het flink geregend en geonweerd! De trotro was wel even schrikken toen ik deze zag. Hij was er slechter aan toe dan ik had verwacht! Het hele dashbord ligt in puin, de achterbak kan niet meer dicht en is vastgesnoerd, evenals dat de zijdeur zeer moeilijk op en dicht gaat. Arjen, bij deze alvast veel succes!Tijdens de rit naar Kokobeng haalden we alvast enkele kinderen op. Het was een rit van iets meer dan een uur, waarbij we veel in de file stonden of reden. Nog even tanken en toen… Toen deed het gaspedaal het niet meer. Ik moest even opstaan, want onder de stoel zat de motor. De chauffeur knoopte een stukje kabel ergens (geen idee waar) en vervolgens deed het gaspedaal het weer, gelukkig! Bij deze wens ik Arjen alvast nog meer succes.
In Kokobeng liepen Stijn en Denise me direct tegemoet. Deze twee antropologiestudenten waren al vier weken in Kokobeng en zullen er nu nog ruim 5 verblijven. Het zijn twee gezellige mensen! Nadat ik alle tassen naar boven had gesleurd ben ik direct met Stijn mee Kokobeng in gegaan. Hij heeft me de lokale bar laten zien en we hebben een Fanta gedronken. Tijdens de gesprekken met Kwabena (van de bar) heb ik alweer veel geleerd. Bijzondere dingen: De Ghanezen hebben weet van de tweede wereldoorlog en hebben er deel van uitgemaakt. Dit is echter vergeten en vergeven. Ghanezen houden van Europeanen, maar haten Chinezen, Japanners en Zuid-Amerikanen.
Na de Fanta gingen we terug naar de daycare. Hier ga ik ook slapen. In een kamer met drie bedden , een kast en enkele huisdieren (hagedissen en spinnetjes) werd me geadviseerd het bed te nemen dat niet onder het raam staat. Het bed onder het raam is namelijk regelmatig nat, wanneer het heftig heeft geregend. Ik ging beginnen met mijn tassen uitpakken. Toen ik de kast open deed liep een hagedis me precies tegemoet, dus deze heb ik eerst maar even de kast uitgejaagd. Jemig wat had ik veel spullen bij me! Uiteindelijk bleven er drie tassen over om uit te delen bij vertrek. De klamboe heb ik opgehangen en als Arjen komt ga ik alles wel een klein beetje verbouwen (tenminste, als het bed heel blijft als ik het ga verschuiven!) Tussen de middag kregen we rijst te eten met wat kip. Nog niet heel smakelijk, maar ze zeggen dat dit wel gaat komen. Volgens Stijn en Denise een van de beste dingen die je hier kunt krijgen. Na de lunch ben ik nog even verder gegaan met uitpakken en ben enkele verhalen gaan schrijven.
’s Avonds kregen we relatief laat eten. Om half zeven werd ons yam voorgeschoteld (een soort aardappel) met een groen/bruin prutje van wat bladeren. Het smaakte prima. Ook was er nog een stukje kip, maar daar had ik niet zo’n trek in. Na het eten spoelden we alles af en de restjes werden hondenvoer. Ghanezen denken dat wij Nederlanders echt enorme eters zijn, zoveel was er om op te eten! Na het eten vertrok Stijn naar het dorp om een voetbalwesdtrijd te kijken. Denise en ik bleven op de daycare. Denise had wat films mee op haar laptop, dus het werd een avondje lachen met Bridget Jones! Tegen half elf ging ik naar bed, na een weer intensieve dag. Even wennen, dat slapen op m’n handdoek, want ik had namelijk nog geen kans gehad om een kussen te kopen. Ook even wennen waren alle geluiden om de daycare heen. De lokale radio van het dorp brult altijd luid, de dieren zijn nooit stil en ook enkele auto’s rijden af en aan.
Woensdag 6 maart 2013
De eerste morgen in Kokobeng. Om vijf uur begon de lokale radio al te bulderen. Ook de dieren waren wel weer eens uitgeslapen en het was een vrolijke herrie. Gelukkig kon ik de slaap nog een beetje vatten en rond half zeven was ik dan wel weer klaar met slapen. Het was op dat moment buiten al redelijk licht, maar het toilet en de wc was nog erg donker. Ik bleef nog even op bed liggen met een boekje. Vandaag was het independence day.
Dit is de dag van de onafhankelijkheid, waarop de Ghanezen hun vrijheid vieren. In de grote steden zijn er feesten gaande. In de dorpen wordt er nauwelijks aandacht aan besteed. Gevolg van deze nationale feestdag is wel dat iedereen vrij is. Er kwamen dus vandaag ook geen kinderen naar de daycare en ook in de stad Kumasi kon er weinig bezichtigd worden. We hoefden ook niet vroeg aan het ontbijt te zitten. Pas rond acht uur kwam Kwabena het eten voor ons maken. Een ei werd gebakken en thee werd gezet. We aten rustig het ontbijt, waarna Stijn en Denise op weg gingen naar de dorpen voor hun veldwerkonderzoek. Ik zou met Denise mee gaan, maar omdat Stijn de sleutel had van de daycare, moest er iemand op het verblijf blijven. Dus ik bracht enige tijd door in de tuin met het maken van enkele foto’s en het maken van enkele puzzels. Vervolgens ben ik naar binnen gegaan, want we hadden namelijk vandaag lekker veel stroom. De zon scheen goed, dus gelijk maar even achter de laptop gekropen om aan mijn essay voor aardrijkskunde te werken.
Tussen de middag hadden we spaghetti met een sausje van tonijn. De tonijn was wat minder, maar verder was het prima te eten! Met Kwabena sprak ik af dat hij rond vier uur terug zou zijn voor de Twi-les. De tijd werd gedood met wat puzzelen, lezen en computeren. Het was erg warm buiten en de wind was gaan liggen, waardoor echt buiten zitten er niet in zat, jammer. Ik nam nog een douche en tegen vier uur zat ik klaar voor de les. Het werd vier uur, half vijf en zelfs vijf uur. Kwabena kwam wat laat, maar hij moest nog fufu koken voor de honden. Na een 40 minuten waarin ik alleen maar woorden op schreef, ze probeerde te herhalen, en enkele vragen stelde was de Twi-les voorbij. Wanneer ik er behoefte aan had, kon de les elke zondag gegeven worden. Maar daar wilde ik graag nog even over nadenken. Na de les ruimde ik de spullen op en keek ik even in de keuken hoe het er daar aan toe ging. Vandaag stond er gefrituurde yam op het programma met (koude) witte bonen in tomatensaus. Het eten was prima, wel weer een beetje veel. Na het eten nog even een deel van Bridget Jones gekeken en toen was de batterij van de laptop op. Het was een tamelijk ‘doelloze’ dag, hopelijk is het morgen beter!
Donderdag 7 maart 2013
Oh wat keek ik uit naar deze dag, eindelijk wat doen! De dag begon al vroeg. De radio in het dorp begon om vijf uur al te galmen! Snel maar even wat muziek in m’n oren gedaan en nog even doorgeslapen. Om zes uur besloot ik maar eens m’n bed te verlaten. Ik wilde wat kleren gaan wassen, maar Kwabena zou om zeven uur klaar staan met het ontbijt. We zouden namelijk vroeg naar Kumasi gaan, zodat we ook weer op tijd terug zouden zijn. Helaas, Kwabena was wat aan de late kant, dus ik had gemakkelijk de was kunnen doen… Ondanks dat snel het ontbijt naar binnen gewerkt om zo vroeg mogelijk weg te kunnen. Ik nam wat zakjes water mee in mijn rugtas en wat geld, zodat ik in Kumasi de dag wel door zou komen.
Om acht uur liepen we naar het trotro station in het dorp. De trotro’s rijden niet volgens een vaste dienstregeling en we moesten dus even wachten totdat deze kwam. Om half negen kwam de eerste trotro. Deze was echter zo vol, dat we er niet meer bij pasten. Toen zijn we maar weer gaan zitten in het ‘bushokje’. De volgende trotro zou snel komen. Ondertussen kwamen de mensen af en aan lopen. Bij het bushokje was namelijk ook een mevrouw die water verkocht en wat eten. Met de Ghaneze taal om mij heen, vond ik het wel jammer dat ik er niet veel van kon verstaan. Het wachten duurde daardoor extra lang. Het werd negen uur en de trotro zou nu wel bijna komen. Wat ik ben vergeten te vermelden is dat het vandaag nog wel een vakantiedag is voor de ‘overheid’. De dag na independence day zijn de scholen nog gesloten evenals de andere overheidsinstellingen. Vanwege deze eendaagse vakantie reden er ook minder trotro. Dit hield in dat het negen uur werd, half tien en zelfs tien uur. Ik vond het een beetje zonde van mijn dag om op deze manier de hele dag te gaan zitten wachten op een trotro. Met daarbij een zeer grote kans dat de volgende trotro ook weer bomvol zou zitten. Ik besloot tegen Kwabena te zeggen dat ik het wel goed vond voor vandaag en liever aan mijn school wilde gaan werken. Ik liep terug naar de daycare en ging achter mijn laptop zitten. Wel even flink balen! Nu had ik nog geen internet, geen sim-kaart en geen contact met Nederland. Daarnaast had ik ook nog steeds geen kussen en geen malaria kuur.
Naast wat werken op de computer heb ik al het spinnenrag verwijderd met een bezem. Het was flink nodig evenals het poetsen van de wc en de doucheruimte. Gelukkig was het vandaag bewolkt met een lekker windje, dus de temperaturen waren prima. Ten slotte heb ik geprobeerd mijn bed te maken. Provisorisch is dit gelukt door wat tassen tegen de zijkant te zetten (m’n bed is namelijk aan een kant los, dus hij valt bijna uit elkaar). Als Arjen komt, moeten we er maar eens samen naar kijken.
Vrijdag 8 maart 2013
Zou het vandaag dan toch zo ver zijn… Zou ik dan eindelijk met de trotro naar de stad gaan? Ja vandaag was het zo ver. Om zes uur werd ik al gewekt door de radio die een bokswedstrijd uitzond. Vervolgens ben ik achter de computer gekropen om wat te werken en om half acht kwam Kwabena voor het ontbijt. De korstjes van het brood heb ik er maar afgeschraapt, gezien er schimmel op zat. Toen de vier boterhammen binnen waren, maakte ik me tas klaar voor vertrek. Voornamelijk water en geld deed ik erin. Daarnaast een petje, m’n fototoestel en een puzzelboekje. Samen met Kwabena liep ik naar het dorp om te gaan wachten bij het trotro station. Er zaten al meer mensen te wachten. We zaten bijna een uurtje op het station, waarbij ik blij was dat ik een puzzelboekje had meegenomen. Zo kon ik een beetje de tijd doorkomen. Van de barman een eindje verderop kreeg ik nog wat te drinken (heerlijk die Fanta) en om kwart over tien kwam de trotro aanrijden. De mensen hier zijn wat betreft het vervoer tamelijk asociaal. Niet alleen in het rijgedrag, maar ook in het in- en uitstappen van de trotro. Mensen gaan de trotro al in, terwijl anderen de trotro nog moeten verlaten.
Uiteindelijk na veel duw en trekwerk wisten we een plekje te bemachtigen in de trotro. Gemaakt voor ongeveer 23 mensen, passen er natuurlijk met gemak 29 in! Het was een reis van ongeveer een uur. We stapten uit bij een soort medisch centrum. Dit is een enorm ziekenhuis met enkele medische faciliteiten eromheen. Het is niet zo luxe als in de westerse wereld, maar het was wel erg groot. We liepen over het medisch centrum richting het Army museum. In dit museum wordt de geschiedenis van het Ashanti, de bevolking van de regio, tentoongesteld. De Ghanezen zijn zeer trots op dit museum.
Allereerst zijn er heel veel wapens te bezichtigen. Opvallend is dat de meeste wapens geproduceerd zijn door de Italianen. Daarnaast zijn er ook veel foto’s te zien van mensen uit het leger. Het betreft zowel Ghanezen als Britten (Ghana is een kolonie geweest van Groot-Brittannië). Ten slotte zijn er ook nog enkele grote legervoertuigen te zien en een vliegtuig. Een opvallende kamer die we te zien kregen was een kamer die voor de mensen van het Ashanti gebied als zeer gevaarlijk werd beschouwd. Vroeger werd er gezegd dat in de kamer allemaal bommen lagen. Wanneer de kamer geopend zou worden, zouden de bommen afgaan. Echter, dit was allemaal maar een leugen. Een leugen om de vijand af te schrikken. In werkelijkheid werd er achter de deur veel goud bewaard. Uiteindelijk vonden de Ashanti-people een brief waarin stond dat er goud in lag. Zo bleven zij de behouders van het goud.
Na het bezoek aan het museum liepen we door de stad. Ik kon geld wisselen bij een wisselkantoor. Vervolgens nog wat spullen gekocht. Ondertussen was het alweer bijna twee uur en liepen we naar het trotro station. Dit is echt een drukte van jewelste. London Heathrow en Utrecht Centraal Station zijn er niets bij. Heel veel busjes staan hier klaar om te vertrekken richting allerlei gebieden. Wij liepen naar punt H waar de trotro klaar stond naar Kokobeng Dida (er zijn meerdere Kokobengs). De trotro vertrekt pas als deze vol is en we hadden geluk. We waren een van de laatste die de trotro instapte, dus we konden snel op pad. De weg naar Kokobeng is niet heel lang, maar om van het terrein af te komen ben je ongeveer een half uurtje bezig! Rond drie uur waren we terug op de daycare en had ik het wel een beetje gehad voor vandaag. Ik kreeg nog wat warms te eten (rond vier uur), waardoor ik het avondeten maar even heb overgeslagen van vandaag. Even viel het tegen toen internet heel traag was, maar later op de avond was deze perfect. Dat maakte de dag weer goed.
Bijzonderheden verder
- Haarstatus: Best oke!
- Bakkers, hier hebben ze alleen casino en rondello... Scheelt een hoop werk!
- Korfballers: Skype gaat niet lukken, succes morgen!!!
Het is gek, dat als je een jaar ergens naartoe leeft, het dan ineens zo ver is! Op zondag 3 maart vertrok ik met twee volle tassen naar Ghana. Op dat moment waren er al twee volle sporttassen in Accra met allerlei schoolspullen en sportartikelen. De twee tassen van in totaal 44 kilo die ik zelf in het vliegtuig meenam waren gevuld met spullen voor de organisatie en spullen voor mijzelf. Deze 44 kilo kwam tot stand na vele malen pakken en herpakken. Iets van mezelf erin, iets van de organisatie eruit. Of toch maar alles voor de organisatie mee en minder voor mezelf… Uiteindelijk koos ik ervoor om een gedeelte zelf mee te nemen voor de organisatie en een gedeelte bij Arjen te laten. Dit zou hij vervolgens meenemen naar Ghana, 28 april.
De ochtend werd gevuld met een laatste controle. Waren de tassen niet te zwaar? Had ik alles ingepakt? Zaten de juiste spullen in de handbagage? Enzovoorts. Oma Zus kwam nog even gedag zeggen evenals mijn schoonouders. Na een lunch, bestaande uit tomatengroentesoep en een lekker broodje, vertrokken we om drie uur richting het vliegtuig. Cindy, Wendy en pa in de ene auto, Arjen, Ma en ik in de andere auto. Op het vliegveld waren Coen en Ivana ook aanwezig om gedag te zeggen, helemaal leuk! Het spannendste moment was of de koffers niet te zwaar wogen. Gelukkig was dit niet het geval en er hoefde dus niet bijbetaald te worden. We dronken nog een bakkie op het vliegveld en toen vertrok ik, allereerst op weg naar Londen. Het vliegtuig naar Londen was helemaal vol. Onderweg kregen we iets te snacken en een glaasje water. Tijdens de vlucht kon ik genieten van een heerlijke geur van de meneer naast mij (zweet) die redelijk eigenwijs was. Een praatje zat er niet echt in, maar daar was ook de tijd niet voor, want voor ik het wist was ik weer geland. We hadden echter nog een half uur eerder kunnen landen, want vele vliegtuigen (het leek wel een colone) maakte eerst drie rondjes boven Londen… Hoe bedoel je citymarketing?
Eenmaal op London Heathrow had ik heel veel druktes verwacht. Dit viel echter mee, mede omdat ik een van de laatste vluchten van die dag moest hebben. Van terminal 5 ging ik met de bus naar terminal 3. Hier moest ik nog even wachten, waarna ik om 21.15 bij de gate werd verwachtIn de wachtruimte zat slechts een handjevol blanke mensen. De andere mensen waren van Ghanese afkomst. In het vliegtuig naar Accra zat ik naast Big Mamma! De mevrouw had een verlengsnoer nodig voor de riemen om deze vast te krijgen. Het was een fijne vlucht. Ik had een tv waarop ik heel veel films en series kon bekijken. Inclusief de hilarische Britse soap Miranda! We kregen nog avondeten (pasta, sla en een bananentoetje) en een ontbijt (muffin, thee en wat fruit). Eenmaal in Accra duurde het lang voordat we het vliegtuig uit moesten. Er moest gewacht worden op een technisch mannetje dat de deuren open kwam doen. Dit duurde bijna een half uur: Welkom in Afrika.
Kwabena stond bij de uitgang al klaar me een bordje van de organisatie. Kwabena is de conciërge van het hele project en met hem pakte ik een taxi naar het Hansonic Hotel in Accra. Via veel omwegen, de taxi nam beduidend niet de kortste weg, gingen we op weg. In een overvolle taxi reden we door naar het busstation. Hier werden we direct overvallen door enorm veel mensen die wilden helpen. Alle tassen werden beetgepakt en werden overal naartoe gebracht… Maar dat was niet de bedoeling! Ik vond het allemaal even wat moeilijk, waar ging alles heen en waarom waren alle mensen zo agressief? Eenmaal in een bus, ervan verzekerd dat alle vier de tassen ook in de bus lagen, begon het wachten. De bus ging pas weg toen deze vol was! Rond half acht zaten we in de bus en pas rond half elf vertrok deze. Volgeladen met mensen, tassen en kinderen! Het was een lange, lange rit. Ik voelde me niet echt fijn… Ik had nog niet veel gegeten en ook niet veel gedronken. Daarnaast moest ik ook al een lange tijd naar de wc! Heerlijk, zo’n reis! In Kumasi kreeg ik te horen dat we niet direct naar Kokobeng zouden gaan, maar eerst naar het huis van Adwoa in Kwadaso, Noord Kumasi (de gastmoeder). Ik kon lekker even douchen en er was eten en drinken aanwezig. Ik friste me op en ging even op bed liggen. Om zeven uur kreeg ik lekker pannenkoeken met suiker! Heerlijk! Daarna dook ik gelijk mijn bed in en werd pas de volgende morgen om zeven uur wakker. Ik had het waarschijnlijk even nodig.
Dinsdag 5 maart 2013
Het ontbijt stond bij het wakker worden al klaar. Wat brood met beleg en thee. Ik voelde me nu al een stuk frisser dan de dag ervoor. Om half acht stond de man van de trotro klaar om Adwoa en mij naar Kokobeng te rijden. Het was op dat moment net droog, want de hele nacht had het flink geregend en geonweerd! De trotro was wel even schrikken toen ik deze zag. Hij was er slechter aan toe dan ik had verwacht! Het hele dashbord ligt in puin, de achterbak kan niet meer dicht en is vastgesnoerd, evenals dat de zijdeur zeer moeilijk op en dicht gaat. Arjen, bij deze alvast veel succes!Tijdens de rit naar Kokobeng haalden we alvast enkele kinderen op. Het was een rit van iets meer dan een uur, waarbij we veel in de file stonden of reden. Nog even tanken en toen… Toen deed het gaspedaal het niet meer. Ik moest even opstaan, want onder de stoel zat de motor. De chauffeur knoopte een stukje kabel ergens (geen idee waar) en vervolgens deed het gaspedaal het weer, gelukkig! Bij deze wens ik Arjen alvast nog meer succes.
In Kokobeng liepen Stijn en Denise me direct tegemoet. Deze twee antropologiestudenten waren al vier weken in Kokobeng en zullen er nu nog ruim 5 verblijven. Het zijn twee gezellige mensen! Nadat ik alle tassen naar boven had gesleurd ben ik direct met Stijn mee Kokobeng in gegaan. Hij heeft me de lokale bar laten zien en we hebben een Fanta gedronken. Tijdens de gesprekken met Kwabena (van de bar) heb ik alweer veel geleerd. Bijzondere dingen: De Ghanezen hebben weet van de tweede wereldoorlog en hebben er deel van uitgemaakt. Dit is echter vergeten en vergeven. Ghanezen houden van Europeanen, maar haten Chinezen, Japanners en Zuid-Amerikanen.
Na de Fanta gingen we terug naar de daycare. Hier ga ik ook slapen. In een kamer met drie bedden , een kast en enkele huisdieren (hagedissen en spinnetjes) werd me geadviseerd het bed te nemen dat niet onder het raam staat. Het bed onder het raam is namelijk regelmatig nat, wanneer het heftig heeft geregend. Ik ging beginnen met mijn tassen uitpakken. Toen ik de kast open deed liep een hagedis me precies tegemoet, dus deze heb ik eerst maar even de kast uitgejaagd. Jemig wat had ik veel spullen bij me! Uiteindelijk bleven er drie tassen over om uit te delen bij vertrek. De klamboe heb ik opgehangen en als Arjen komt ga ik alles wel een klein beetje verbouwen (tenminste, als het bed heel blijft als ik het ga verschuiven!) Tussen de middag kregen we rijst te eten met wat kip. Nog niet heel smakelijk, maar ze zeggen dat dit wel gaat komen. Volgens Stijn en Denise een van de beste dingen die je hier kunt krijgen. Na de lunch ben ik nog even verder gegaan met uitpakken en ben enkele verhalen gaan schrijven.
’s Avonds kregen we relatief laat eten. Om half zeven werd ons yam voorgeschoteld (een soort aardappel) met een groen/bruin prutje van wat bladeren. Het smaakte prima. Ook was er nog een stukje kip, maar daar had ik niet zo’n trek in. Na het eten spoelden we alles af en de restjes werden hondenvoer. Ghanezen denken dat wij Nederlanders echt enorme eters zijn, zoveel was er om op te eten! Na het eten vertrok Stijn naar het dorp om een voetbalwesdtrijd te kijken. Denise en ik bleven op de daycare. Denise had wat films mee op haar laptop, dus het werd een avondje lachen met Bridget Jones! Tegen half elf ging ik naar bed, na een weer intensieve dag. Even wennen, dat slapen op m’n handdoek, want ik had namelijk nog geen kans gehad om een kussen te kopen. Ook even wennen waren alle geluiden om de daycare heen. De lokale radio van het dorp brult altijd luid, de dieren zijn nooit stil en ook enkele auto’s rijden af en aan.
Woensdag 6 maart 2013
De eerste morgen in Kokobeng. Om vijf uur begon de lokale radio al te bulderen. Ook de dieren waren wel weer eens uitgeslapen en het was een vrolijke herrie. Gelukkig kon ik de slaap nog een beetje vatten en rond half zeven was ik dan wel weer klaar met slapen. Het was op dat moment buiten al redelijk licht, maar het toilet en de wc was nog erg donker. Ik bleef nog even op bed liggen met een boekje. Vandaag was het independence day.
Dit is de dag van de onafhankelijkheid, waarop de Ghanezen hun vrijheid vieren. In de grote steden zijn er feesten gaande. In de dorpen wordt er nauwelijks aandacht aan besteed. Gevolg van deze nationale feestdag is wel dat iedereen vrij is. Er kwamen dus vandaag ook geen kinderen naar de daycare en ook in de stad Kumasi kon er weinig bezichtigd worden. We hoefden ook niet vroeg aan het ontbijt te zitten. Pas rond acht uur kwam Kwabena het eten voor ons maken. Een ei werd gebakken en thee werd gezet. We aten rustig het ontbijt, waarna Stijn en Denise op weg gingen naar de dorpen voor hun veldwerkonderzoek. Ik zou met Denise mee gaan, maar omdat Stijn de sleutel had van de daycare, moest er iemand op het verblijf blijven. Dus ik bracht enige tijd door in de tuin met het maken van enkele foto’s en het maken van enkele puzzels. Vervolgens ben ik naar binnen gegaan, want we hadden namelijk vandaag lekker veel stroom. De zon scheen goed, dus gelijk maar even achter de laptop gekropen om aan mijn essay voor aardrijkskunde te werken.
Tussen de middag hadden we spaghetti met een sausje van tonijn. De tonijn was wat minder, maar verder was het prima te eten! Met Kwabena sprak ik af dat hij rond vier uur terug zou zijn voor de Twi-les. De tijd werd gedood met wat puzzelen, lezen en computeren. Het was erg warm buiten en de wind was gaan liggen, waardoor echt buiten zitten er niet in zat, jammer. Ik nam nog een douche en tegen vier uur zat ik klaar voor de les. Het werd vier uur, half vijf en zelfs vijf uur. Kwabena kwam wat laat, maar hij moest nog fufu koken voor de honden. Na een 40 minuten waarin ik alleen maar woorden op schreef, ze probeerde te herhalen, en enkele vragen stelde was de Twi-les voorbij. Wanneer ik er behoefte aan had, kon de les elke zondag gegeven worden. Maar daar wilde ik graag nog even over nadenken. Na de les ruimde ik de spullen op en keek ik even in de keuken hoe het er daar aan toe ging. Vandaag stond er gefrituurde yam op het programma met (koude) witte bonen in tomatensaus. Het eten was prima, wel weer een beetje veel. Na het eten nog even een deel van Bridget Jones gekeken en toen was de batterij van de laptop op. Het was een tamelijk ‘doelloze’ dag, hopelijk is het morgen beter!
Donderdag 7 maart 2013
Oh wat keek ik uit naar deze dag, eindelijk wat doen! De dag begon al vroeg. De radio in het dorp begon om vijf uur al te galmen! Snel maar even wat muziek in m’n oren gedaan en nog even doorgeslapen. Om zes uur besloot ik maar eens m’n bed te verlaten. Ik wilde wat kleren gaan wassen, maar Kwabena zou om zeven uur klaar staan met het ontbijt. We zouden namelijk vroeg naar Kumasi gaan, zodat we ook weer op tijd terug zouden zijn. Helaas, Kwabena was wat aan de late kant, dus ik had gemakkelijk de was kunnen doen… Ondanks dat snel het ontbijt naar binnen gewerkt om zo vroeg mogelijk weg te kunnen. Ik nam wat zakjes water mee in mijn rugtas en wat geld, zodat ik in Kumasi de dag wel door zou komen.
Om acht uur liepen we naar het trotro station in het dorp. De trotro’s rijden niet volgens een vaste dienstregeling en we moesten dus even wachten totdat deze kwam. Om half negen kwam de eerste trotro. Deze was echter zo vol, dat we er niet meer bij pasten. Toen zijn we maar weer gaan zitten in het ‘bushokje’. De volgende trotro zou snel komen. Ondertussen kwamen de mensen af en aan lopen. Bij het bushokje was namelijk ook een mevrouw die water verkocht en wat eten. Met de Ghaneze taal om mij heen, vond ik het wel jammer dat ik er niet veel van kon verstaan. Het wachten duurde daardoor extra lang. Het werd negen uur en de trotro zou nu wel bijna komen. Wat ik ben vergeten te vermelden is dat het vandaag nog wel een vakantiedag is voor de ‘overheid’. De dag na independence day zijn de scholen nog gesloten evenals de andere overheidsinstellingen. Vanwege deze eendaagse vakantie reden er ook minder trotro. Dit hield in dat het negen uur werd, half tien en zelfs tien uur. Ik vond het een beetje zonde van mijn dag om op deze manier de hele dag te gaan zitten wachten op een trotro. Met daarbij een zeer grote kans dat de volgende trotro ook weer bomvol zou zitten. Ik besloot tegen Kwabena te zeggen dat ik het wel goed vond voor vandaag en liever aan mijn school wilde gaan werken. Ik liep terug naar de daycare en ging achter mijn laptop zitten. Wel even flink balen! Nu had ik nog geen internet, geen sim-kaart en geen contact met Nederland. Daarnaast had ik ook nog steeds geen kussen en geen malaria kuur.
Naast wat werken op de computer heb ik al het spinnenrag verwijderd met een bezem. Het was flink nodig evenals het poetsen van de wc en de doucheruimte. Gelukkig was het vandaag bewolkt met een lekker windje, dus de temperaturen waren prima. Ten slotte heb ik geprobeerd mijn bed te maken. Provisorisch is dit gelukt door wat tassen tegen de zijkant te zetten (m’n bed is namelijk aan een kant los, dus hij valt bijna uit elkaar). Als Arjen komt, moeten we er maar eens samen naar kijken.
Vrijdag 8 maart 2013
Zou het vandaag dan toch zo ver zijn… Zou ik dan eindelijk met de trotro naar de stad gaan? Ja vandaag was het zo ver. Om zes uur werd ik al gewekt door de radio die een bokswedstrijd uitzond. Vervolgens ben ik achter de computer gekropen om wat te werken en om half acht kwam Kwabena voor het ontbijt. De korstjes van het brood heb ik er maar afgeschraapt, gezien er schimmel op zat. Toen de vier boterhammen binnen waren, maakte ik me tas klaar voor vertrek. Voornamelijk water en geld deed ik erin. Daarnaast een petje, m’n fototoestel en een puzzelboekje. Samen met Kwabena liep ik naar het dorp om te gaan wachten bij het trotro station. Er zaten al meer mensen te wachten. We zaten bijna een uurtje op het station, waarbij ik blij was dat ik een puzzelboekje had meegenomen. Zo kon ik een beetje de tijd doorkomen. Van de barman een eindje verderop kreeg ik nog wat te drinken (heerlijk die Fanta) en om kwart over tien kwam de trotro aanrijden. De mensen hier zijn wat betreft het vervoer tamelijk asociaal. Niet alleen in het rijgedrag, maar ook in het in- en uitstappen van de trotro. Mensen gaan de trotro al in, terwijl anderen de trotro nog moeten verlaten.
Uiteindelijk na veel duw en trekwerk wisten we een plekje te bemachtigen in de trotro. Gemaakt voor ongeveer 23 mensen, passen er natuurlijk met gemak 29 in! Het was een reis van ongeveer een uur. We stapten uit bij een soort medisch centrum. Dit is een enorm ziekenhuis met enkele medische faciliteiten eromheen. Het is niet zo luxe als in de westerse wereld, maar het was wel erg groot. We liepen over het medisch centrum richting het Army museum. In dit museum wordt de geschiedenis van het Ashanti, de bevolking van de regio, tentoongesteld. De Ghanezen zijn zeer trots op dit museum.
Allereerst zijn er heel veel wapens te bezichtigen. Opvallend is dat de meeste wapens geproduceerd zijn door de Italianen. Daarnaast zijn er ook veel foto’s te zien van mensen uit het leger. Het betreft zowel Ghanezen als Britten (Ghana is een kolonie geweest van Groot-Brittannië). Ten slotte zijn er ook nog enkele grote legervoertuigen te zien en een vliegtuig. Een opvallende kamer die we te zien kregen was een kamer die voor de mensen van het Ashanti gebied als zeer gevaarlijk werd beschouwd. Vroeger werd er gezegd dat in de kamer allemaal bommen lagen. Wanneer de kamer geopend zou worden, zouden de bommen afgaan. Echter, dit was allemaal maar een leugen. Een leugen om de vijand af te schrikken. In werkelijkheid werd er achter de deur veel goud bewaard. Uiteindelijk vonden de Ashanti-people een brief waarin stond dat er goud in lag. Zo bleven zij de behouders van het goud.
Na het bezoek aan het museum liepen we door de stad. Ik kon geld wisselen bij een wisselkantoor. Vervolgens nog wat spullen gekocht. Ondertussen was het alweer bijna twee uur en liepen we naar het trotro station. Dit is echt een drukte van jewelste. London Heathrow en Utrecht Centraal Station zijn er niets bij. Heel veel busjes staan hier klaar om te vertrekken richting allerlei gebieden. Wij liepen naar punt H waar de trotro klaar stond naar Kokobeng Dida (er zijn meerdere Kokobengs). De trotro vertrekt pas als deze vol is en we hadden geluk. We waren een van de laatste die de trotro instapte, dus we konden snel op pad. De weg naar Kokobeng is niet heel lang, maar om van het terrein af te komen ben je ongeveer een half uurtje bezig! Rond drie uur waren we terug op de daycare en had ik het wel een beetje gehad voor vandaag. Ik kreeg nog wat warms te eten (rond vier uur), waardoor ik het avondeten maar even heb overgeslagen van vandaag. Even viel het tegen toen internet heel traag was, maar later op de avond was deze perfect. Dat maakte de dag weer goed.
Bijzonderheden verder
- Haarstatus: Best oke!
- Bakkers, hier hebben ze alleen casino en rondello... Scheelt een hoop werk!
- Korfballers: Skype gaat niet lukken, succes morgen!!!
-
08 Maart 2013 - 22:29
Wendy:
Wat een verhalen zeg! Echt trots op je. Ik ben blij dat het internet nu wel werkt en dat je de dag goed heb kunnen afsluiten. Tot skypse!! Xx -
08 Maart 2013 - 22:36
Ma:
Ha lieverd, fijn om je verslag te lezen en ondanks dat je het een beetje gehad had, toch ook heb gesproken.
Hoop dat de andere 2 vrijwilligers snel terug komen zodat je een beetje meer aanspraak hebt daar.
En dat je maandag eindelijk de kinderen gaat ontmoeten.
we bellen of skypen snel lieverd. Een hele dikke knuf -
08 Maart 2013 - 23:26
Ivana:
Hey Jen! Super dat je internet hebt en dat we zo op de hoogte kunnen blijven. Volgens mij heb je al een hele hoop meegemaakt! Heel veel succes en hopelijk tot snel. Liefs -
09 Maart 2013 - 08:41
Marilla:
Zit met genoegen je reisverslag te lezen. Hoop dat je gauw je draai vindt daar en lekker kunt gaan genieten van deze buitengewone ervaring. Je bent een toppertje meid -
09 Maart 2013 - 09:40
Mariska:
Hoi Jen,
Fijn een verslag van je te lezen. Ik snap dat je de eerste week iets anders had voorgesteld ( gisteren nog even contact met je moeder gehad). Gelukkig kun je maandag eindelijk de kinderen ontmoeten! Hou je taai en we denken aan je! Xxx Maris -
09 Maart 2013 - 10:16
Elize:
Haha, zou Arjen het nog wel zien zitten om te komen! Hij kan gelijk aan het werk!
Heb met veel plezier alles zitten lezen en Brit heeft intussen haar voeding weer gehad. Leuk tijdverdrijf op deze manier. Succes, je kan het! -
09 Maart 2013 - 10:31
Trudie Warringa:
Hio Jennifer,
Wat een leuk verslag, zo beleven wij ook nog wat er in Ghana gebeurd,
Veel succes,geniet ervan ,en doe voorzichtig,
Groetjes Trudie -
09 Maart 2013 - 10:47
Faab:
Fijn wat van je te horen!!! Enjoy XXXX -
09 Maart 2013 - 11:08
Ron&Lianne:
Hi Jenn, net je verslag gelezen onder het genot van een Senseo. Regen op deze zaterdagochtend in Maasdijk dus je verhaal was meer dan welkom! Succes in week 2 en met de hagedissen en spinnen, bbrrrr, dat zou al niets voor mij zijn, maar zal ook wel wennen. Net als het wachten op een bus, wat zijn wij dan (over)georganiseerd in het Westen! Tot het volgende verslag, doei! -
09 Maart 2013 - 11:15
Judith :
Hee Jen,
Zo herkenbaar, de eerste strubbelingen die je beschrijft... Het wachten tot de bus vol is, pech onderweg, vrienden en kennissen maken/ zoeken op zo'n vreemde plek. De kunst om van dit soort dingen te gaan genieten... Op een gegeven moment ging ik van tevoren...om mezelf een beetje voor te bereiden...tegen mezelf allerlei dingen noemen waardoor de dag anders kan gaan lopen dan je verwacht... Haha..dan vond ik het vreemd als er niets onverwachts gebeurde. Geniet, ook van alle nieuwe vreemde rare dingen! Xx -
09 Maart 2013 - 16:28
Arjen:
hoi lieverd
wat is het toch fijn dat internet kunnen we je toch lekker volgen en een klein beetje beleven wat jij meemaakt.
ik ben echt reuze benieuwd naar kokobeng lijkt wel een beetje op thuis"er is altijd wel een klusje om te gaan doen" nou ik hoop dat het ook snel een beetje vertrouwd gaat worden en dat de contacten met de andere studenten verder groeien.
nou ik spreek hoor je snel
xxx arjen -
09 Maart 2013 - 17:01
Anneke Vos:
Hoi Jennifer
Wat leuk om je reisverslag te lezen. Volgens mij word je wel flexibel van zo'n reis!!!! Ben benieuwd hoe het lesgeven zal gaan. Succes ook met al je 'huisdieren.
groetjes Anneke Vos -
09 Maart 2013 - 20:31
Cindy:
Heee Jen!
Echt super leuk om je verhaal te lezen, wat trouwens heel mooi geschreven is!
Ben echt supertrots dat je dit allemaal zelf doet en kan niet wachten tot we een keer kunnen skypen als ik er wel ben ;)
dikke kus Cindy -
10 Maart 2013 - 12:03
Mary:
Ha Jen, wat een onderneming zeg. Veel plezier en een leuke tijd hoor. -
10 Maart 2013 - 13:31
Marion:
Hoi Jennifer
Wat een fantastisch verhaal , wat kun je het mooi brengen. Heb net gehoord dat het goed met je gaat en hoop dat er een leuke week voor je aan komt.
veel liefs en een dikke knuf -
10 Maart 2013 - 14:31
Marjolein:
He jen! Leuk om wat ove je te lezen! Waar je ook heen gaat op de wereld, de eerste paar dagen/week is altijd wennen, maar voordat je het weet ben je de warmte, de mensen, het eten gewend en vind het het normaal. Heel veel plezier! X marjolein -
10 Maart 2013 - 15:08
Denise:
Hey jen! Gaaf om je verhaal te lezen! Heel veel plezier de aankomende tijd! X -
10 Maart 2013 - 23:31
Gerben Vd Lugt:
Hey jen,
Erg leuk je verslag te lezen en de foto,s erbij! al hoor ik van ar ook een hoop en wat gaat het toch anders daar joh... Succes verder en veel plezier.
-
11 Maart 2013 - 13:11
Monique:
heey!!
super leuk om wat van je te lezen en met foto's erbij!!
have fun meid, en geniet er lekker van!
xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
