Het (bijna) laatste verslag...

Lieve allemaal,

Bedankt voor alle positieve, bevestigende reacties. Ik vind het fijn om te horen dat de gemaakte keuze een goede keuze is. Nadat ik de keuze heb gemaakt, was ik erg opgelucht. En ik voelde me steeds beter met alle berichtjes op de website, in mijn mailbox en op mijn telefoon. Wat een heerlijkheid. De laatste dagen voel ik me goed. ’s Nachts slaap ik nog wel erg slecht, dus als ik thuis kom moet ik denk eerst drie dagen bijslapen. Maar daar heb ik dan alle tijd voor. Om deze website nou niet met een zeer negatief bericht achter te laten, heb ik nog enkele ervaringen van de straat van maandag en dinsdag op een rij gezet. Op donderdag en vrijdag heb ik afscheid genomen bij respectievelijk de daycare en de sisters. Ten slotte nog wat dingen die ik zeker niet ga missen! Tot snel!

Dikke knuffel

Op maandag werd ik al getroffen door een onrustgevoel in mijn lichaam. Ik had een tamelijk negatieve dag wat betreft mijn gedachtes en ik liep al veel te piekeren over de beslissing die ik uiteindelijk op woensdag nam. Bij de sisters ging ik vandaag de straat op met Theresa en Annemiek (een andere vrijwilligster). Theresa neemt goed de tijd om bij de meisjes te gaan zitten, ze aan het lachen te maken, het vertrouwen te winnen en om vervolgens hen te onderwijzen en hen bekend te maken met het project van de sisters. Het was erg leuk om met haar de straat op te gaan. Ze vertaalt ook regelmatig wat kinderen tegen haar zeggen en je mag zelf ook vragen stellen die je hebt. Zo was er een groep meisjes uit het noorden dat graag wilde leren hoe ze kleding moesten maken. Ze waren bereid om naar de sisters te komen en om dat te leren, maar ze wisten niet hoe het daarna met ze zou aflopen. Heel eerlijk gaven ze toe dat ze na de opleiding waarschijnlijk weer de straat op zouden gaan om geld te verdienen. Anders konden ze immers geen stoffen en naaimachine aanschaffen. De vraag of wij een fonds hadden die hen daarin kon helpen, moest ik helaas met nee beantwoorden. Van de ene groep meiden gingen we naar de andere groep meiden. In deze groep was een meisje uit Tamale dat in SHS 2 zat (Senior High School 2; Gelijk aan de 5e klas op de middelbare school in Nederland). Ze sprak heel goed Engels en ik heb haar daar een compliment voor gegeven. De vraag die mij direct ontstond, was waarom dit meisje in hemelsnaam op straat woonde. Ze vertelde mij dat het noorden op dit moment vakantie heeft tot 20 mei. Een hele lange vakantie zo besloot ik. Maar het verhaal bleek waar te zijn, want later trof ik nog meer meisjes vanuit het noorden. Het blijkt dat de meisjes in de vakantie naar de stad komen om te werken als kayayee (had ik al uitgelegd dat dit meisjes zijn die goederen op hun hoofd transporteren?). Met het geld dat ze dan verdiend kan ze het nieuwe onderwijstrimester betalen. Ik vond het een bijzonder verhaal, maar eigenlijk is ieder verhaal bijzonder en ieder kind uniek. ’s Middags was er weer tijd voor een spelletje (gelukkig hoefde ik geen mens-erger-je-niet te spelen) en ook heb ik wat puzzels gemaakt met de kinderen. Daaruit bleek dat de kinderen, hoewel ze soms vijftien jaar zijn, echt geen inzicht hebben. Ze hebben geen idee welke stukjes hoekjes zijn, welke stukjes randjes, kleur bij kleur, enzovoorts. Een puzzel van negen stukjes met Bert en Ernie was erg moeilijk. Hoewel de Bert en Ernie puzzel voor ons als veertienjarige een beetje saai overkomt, vonden de kinderen het fantastisch. We hadden veel lol, ook al verstonden we elkaar voor geen meter. Vreselijk om te horen tijdens de interviews vond ik dat kinderen bij een ziekenhuis vaak weggestuurd worden, omdat ze de taal niet spreken. Als kinderen erg ziek zijn, gaan ze noodgedwongen terug naar huis. Bij een zwangerschap kan dit helaas niet. Dan wil de familie het kind niet meer thuis hebben. En er zijn er nogal wat die zwanger zijn (geweest)!

Op dinsdag ging ik weer de straat op met Theresa en ik had mijn fototoestel meegenomen. Niet dat je dan direct de paparazzi gaat uithangen, dat voelt ook niet helemaal eerlijk, maar het is wel leuk om wat foto’s te kunnen maken van het straatleven. Ik heb een mooie foto kunnen maken van een kiosk met slapende, hangende, pratende straatkinderen die allemaal een baantje hebben als kayayee. Vandaag kwam ik erachter dat er in de stad heel veel sprake is van prostitutie. Als kinderen zeggen dat ze geen werk hebben of weinig geld verdienen, kun je er eigenlijk van uit gaan dat ze werk hebben als prostituee. Verschrikkelijk, sommigen zijn nog geen 12 jaar oud. Vandaag spraken we niet echt met grote groepen, maar meer met individuen. Er waren ook heel veel individuen die wel naar school gingen, maar buiten de schooltijden om geld verdienen door zakjes water te verkopen. In de stad zie je veelal dat er één groep kinderen les krijgt in de ochtenduren en één groep kinderen in de middaguren. ’s Middags sprak ik weer met twee meisjes. Één meisje van 12 sliep in een kiosk dat nauwelijks waterdicht was. Vrijwel iedere nacht werden de meisjes die er sliepen beroofd. Er kon niets tegen gedaan worden. Het andere meisje had het beter getroffen. Zij was opgenomen in een vriendengroep en er was sprake van een soort sociale zekerheid. Als er een keer geen geld was voor voedsel of medicijnen, dekte de groep deze kosten. Echter, het meisje zou graag naar school gaan, maar mocht niet van haar ouders. Als de sisters haar naar huis zouden brengen, verwachtte ze grote problemen met haar ouders. Die zien namelijk liever geld in het laatje dan een studerend kind. Het is toch wel fijn dat we in Nederland wel gewoon lekker naar school kunnen, ook als we zo nu en dan niet zo veel zin hebben.

Op donderdag heb ik afscheid genomen op de daycare. Het was de laatste dag voor de vakantie, wat een bijzondere dag betekende. Er werd namelijk helemaal geen les gegeven. De docenten hadden vandaag de tijd om toetsen na te kijken en rapporten te schrijven. De kinderen hebben de hele dag buiten gespeeld. Tamelijk vermoeiend voor mij als speeltuin. Maar ook wel weer leuk. De kinderen hebben leuk gespeeld met allerlei ballonnen. Alhoewel ze in eerste instantie geen idee hadden dat je er gezamenlijk mee moest spelen en deze niet alleen vast moest houden. Al vroeg in de ochtend bekeek ik met Adwoa de meegebrachte spullen. Ze vond het, het beste om een aantal kinderen te selecteren en daar wat foto’s mee te maken. Het ging allemaal op een hele bijzondere manier. In de kleine groep ging het hartstikke goed om foto’s te maken. Mirjam heeft daarbij erg goed geholpen. Echter, daarna wilde ik een foto met de hele daycare. Nou dat was echt een probleem. Docenten keken toe hoe wij, hulpeloos zonder twi, probeerden de kinderen op een rij te zetten (docenten bedankt voor de hulp!). Docenten lachen ook helemaal niet op een foto en vonden het eigenlijk maar een hoop gedoe. Volgens mij hadden ze ook geen idee wat voor spullen ik had meegenomen, dus na de fotosessie ben ik even met Mirjam om de tafel gaan zitten. Alle boeken zijn doorgesproken evenals de andere schoolmaterialen. Stickers, puzzels en andere frutsels heb ik aan de klas van Mirjam gegeven. Dan weet ik zeker dat het gebruikt gaat worden. Met de kinderen uit haar klas, speciaal onderwijs, heb ik vervolgens nog een slang geknutseld voor de Herman Broerenschool. ’s Middags heb ik alle tatoo-pennen en nagellak uitgedeeld aan de kinderen. Ik heb hen zelf laten kleuren en nagels laten lakken. Dit ging veel beter dan dat iedereen om mij heen stond. Het gevolg was wel dat ik zelf ook lekker onder de nagellak kwam te zitten, maar een douche doet wonderen. Om half drie ging ik weer terug naar Kumasi. Volgens mij wist niemand dat ik voor het laatst was, dus het was een zeer karig afscheid.

Op vrijdag nam ik afscheid bij de sisters. Dit ging op een hele andere manier. Een taxi bracht me naar Roman Hill waar ik twee grote tassen met kleding en schoolspullen kon afgeven. De medewerkers vonden het niet leuk dat ik hen ging verlaten, maar mijn beslissing werd wel gerespecteerd. Helaas zijn er op vrijdag nauwelijks straatkinderen aanwezig, dus de foto’s bleven beperkt tot een foto met de staf. Sister Caroline beloofde me nog wel de foto’s van onze reis en de foto’s met de uitgedeelde kleding op te sturen. Uiteraard wilde ik ook wel graag een foto van de persoon met mijn nikies! In overleg besloten we ook dat ze mij wat foto’s van kinderen zou toesturen met een kort verhaaltje over het onderwijs. In Nederland kan ik dan samen met Arjen de kinderen uitzoeken die we willen sponsoren. Helaas is er geen tijd geweest voor een directe ontmoeting met de kinderen, maar wie weet komt dat nog een keer. Ik werd namelijk direct uitgenodigd om nog eens terug te komen. Er is al een veilige slaapplaats geregeld met bewaking voor de deur vlak bij Roman Hill. Sisters, enorm bedankt voor deze unieke ervaring. Ik heb van jullie genoten!



In het weekend heb ik het cultureel centrum bezocht. Ik heb souvenirs gekocht en ging met een enorme tas weer naar Kwadaso. Vandaag heb ik ook mijn tas ingepakt. Alles zit erin en een aparte tas heb ik apart gezet voor in het hotel morgen. De laatste dag in Kumasi loopt nu ten einde. Morgen wordt ik om acht uur opgehaald door Dani en Mirjam en dan reizen we naar Accra. Het is een unieke ervaring geweest hier. Maar toch wil ik jullie de dingen die ik niet ga missen niet onthouden:

- Het vreselijk vette eten, de buikkrampen die daarmee gepaard gaan, de eeuwige diaree in de ochtend en de eeuwige misselijkheid in de avond (lekker verhaaltje he);
- Het koude, weinige, water uit de douche dat nog kouder is als er een dag niet zo veel zon heeft geschenen.
- De gehorige huisjes, de dunnen muren en de Ghanese radio waar mensen dag en nacht naar luisteren, zonder er erg in te hebben dat deze op volume 23 staat en de halve wijk (inclusief ikzelf) mee kan luisteren;
- De huisdieren uit Kokobeng. Waarbij ik afgelopen donderdag wel vond dat de geur in de slaapkamer echt verschrikkelijk was. De nestjes van de vogels lagen nog net niet op het bed en de muizenkeutels lagen echt overal;
- Het openbaar vervoer zoals dat hier geregeld is. Het wachten totdat een voertuig vol is voordat hij vertrekt, waarbij buiten wachten geen optie is, want dan is je plaatsje vergeven. Uren zweten en wachten in de trotro, wat is de trein toch fijn;
- De handwas. Daar waar ik in Kokobeng lekker veel water had en grote teilen om in te wassen is het hier in Kumasi beduidend slechter gesteld. Weinig water uit de kraan en drie kleine emmertjes. Voor drie shirtjes is het prima, maar niet voor kleding van de hele week.
- Duizenden eieren die je in een week eet! Iedere ochtend een of meerdere eieren op het brood en dan ’s avonds veelal nog ei dat gemengd is door de saus;
- De elektriciteit: Aan-uit-aan-uit-aan-uit. Altijd uit als je aan school wil werken; Altijd uit als je ’s avonds een boek wilt lezen; Altijd uit als je telefoon leeg is;
- De lange periode waarin het hier donker is. ’s Avonds vanaf zes uur wordt het donker en ’s ochtends om zes uur is het pas weer een beetje licht. Het zijn relatief korte dagen, waarbij het in het donker ook echt heel donker is;
- Obruni, obruni. Kinderen die je alleen maar obruni noemen. Eigenlijk vind ik het tamelijk beledigend. Als wij mensen negers of zwarten noemen dan is dit niet correct. Maar kinderen wordt hier zelfs aangeleerd dat ik obruni ben. Nou ja, kinderen van de daycare weten gelukkig ondertussen mijn naam, want ja ook obruni’s hebben gewoon een naam;
- De eenzaamheid als enige vrijwilligers. Hoewel ik honderd keer aan Adwoa gevraagd heb of ik kan helpen, wordt ik maar niet betrokken bij het dagelijks leven en ‘het gezin’. Je bent dan best veel alleen;
- Het onveilige gevoel dat de laatste dagen ineens compleet verdwenen lijkt te zijn. Vreemd, maar toch fijn dat ik naar huis ga. Zeker toen ik gister zag dat enkele straatverkopers even hardhandig van de weg werden gewerkt door de politie, omdat ze er niet mochten staan.

Maar deze dingen mogen natuurlijk niet de mooie ervaringen verdrijven. Het is een leuke tijd geweest hier in Ghana. Na wat opstartproblemen en afrondingsproblemen ben ik tot de conclusie gekomen dat het goed is zo. Iedereen bedankt voor de steun, de lieve berichtjes en tot snel!